Κώστας Παπαδόπουλος

Αποτελεί τη ζωντανή ιστορία του λαϊκού τραγουδιού τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια, αθεράπευτα συνδεδεμένος με το μπουζούκι του. Με αφορμή την παρουσίαση της βι-ογραφίας του «Ο Παγκανίνι του μπουζουκιού» και τη συναυλία του στη «Βάρδια» με τον Παναγιώτη Καραδημήτρη, μιλήσαμε μαζί του…

Έχοντας ζήσει όλες τις πολύ μεγάλες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού, τι κρατάει σήμερα ζωντανή τη σπίθα στη μουσική; Τη σπίθα στη μουσική την κρατάει ζωντανή μόνο η επαφή με το μπουζούκι. Όλα αυτά που έχω παίξει ήταν πολύ καλά και περάσανε, αλλά περάσανε χωρίς να λείψουν, υπάρχουν ακόμα, με αυτά ζούμε. Αν δεν γίνει γλέντι να παιχτούνε τραγούδια έντεχνα παλιά και ρεμπέτικα, νομίζω ότι διασκέδαση δεν γίνεται. Είναι αδύνατο να υπάρχει τραγούδι καινούριο που να μπορεί να καλύψει αυτό το κενό που υπάρχει σήμερα. Τις στιγμές τις καλές τις βρίσκω στις βραδιές που γίνεται παιχνίδι με μένα και τον κόσμο, στο ελεύθερο και ευαίσθητο παίξιμο, στα σόλο. Αυτά με κρατάνε…
Τι γίνεται στη «Βάρδια» στη συναυλία σας με τον Παναγιώτη Καραδημήτρη; Αυτό είχε γίνει σαν πείραμα πριν από τρία - τέσσερα χρόνια και φαίνεται ότι τα τραγούδια που παίζουμε, μαζί με το δικό μου παίξιμο και το πόσο δικαιούμαι να παίζω αυτά που παίζω - έχω παίξει στη δισκογραφία 50.000 τραγούδια -, είναι αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος και κάθε φορά αυτό έχει πολύ μεγάλη επιτυχία. Γι’ αυτό και δεν εξαντλείται η επαφή με τη Θεσσαλονίκη και το συγκεκριμένο χώρο.
Στη βιογραφία σας που θα παρουσιαστεί πριν τη συναυλία, τα λέτε όλα; Πώς γράφτηκε; Ήταν μια ιδέα του συχωρεμένου του Πάνου του Γεραμάνη. Δεν είχα σκοπό να γράψω βιβλίο και δεν ξέρω αν δικαιούμουν να το κάνω. Το ξεκινήσαμε μαζί, δυστυχώς ο Πάνος έφυγε και συνεχίστηκε από έναν άλλο που έχει τον τρόπο να γράφει πολύ καλά τις ιστορίες αυτές της λαϊκής μουσικής, των μουσικών και των συνθετών, από τον Νέαρχο Γεωργιάδη. Έγινε πάρα πολύ καλή δουλειά, είπα κάποια πράγματα -που έπρεπε κάποια στιγμή να τα πω- από τότε που ξεκίνησα μέχρι σήμερα. Βέβαια έχει έναν τίτλο που εμένα με έβρισκε ενάντιο. Τι είναι ο Παγκανίνι; Είναι ένα τέρας της μουσικής και σε ένα όργανο που δεν έχει καμία σχέση με το δικό μου. Δεν είμαι τέρας της μουσικής εγώ πάρα ένας καλός μουσικός, απ’ ότι μου έχουν πει τόσα χρόνια. Δεν ήθελα, αλλά η δικαιολογία του Νεάρχου ήταν ότι σε κάθε συνέντευξη του Μπιθικώτση λεγόταν ότι ο Παπαδόπουλος ήταν ο Παγκανίνι της μουσικής κι έτσι έγινε... Αυτό που έχω κάνει είναι τόσο τίμιο που δεν θα χρειαζόταν ένας ξένος τίτλος για να το ενισχύσει… Είναι μια διαφορά απόψεων…
Ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που νιώσατε μέσα στο κύκλωμα; Αυτή η δουλειά έχει πάρα πολλές απογοητεύσεις που δεν έρχονται ποτέ από τους συνθέτες ή από τον κόσμο. Έρχονται από τη συνεργασία με τους τραγουδιστές. Οι τραγουδιστές παίξανε πολύ άσχημο ρόλο στη δουλειά αυτή. Ξεκινούσαν από το μηδέν, εμείς ήμασταν στο δέκα, μας έφταναν, μας περνούσαν χωρίς να έχει αυτό καμία σχέση με την αξία την καλλιτεχνική, αλλά με την αξία των ΜΜΕ. Αυτό είναι απογοητευτικό, γιατί όταν λέμε μπουζούκι εννοούμε το λαϊκό τραγούδι. Πώς μπορείς να λες ότι, ενώ υπάρχει ένας που παίζει πολύ καλά, θα πάρω έναν πιτσιρικά που θα τον πληρώσω λιγότερα λεφτά και δεν θα έχει και άποψη. Αυτό είναι βρώμικο παιχνίδι. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου, γι’ αυτό και δεν θέλω να είμαι με κανέναν από όλους τους μεγάλους εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ασχολιέμαι με ρεμπετάδικα και με μι-κρούς χώρους. Το λέω για τα μικρά παιδιά που έχουν αξία… Δεν τους κάνουν πρόταση και μένουν χωρίς δουλειά.
Πόσο χρόνο σας παίρνει για να καταλάβετε αν κάποιος «παίζει» μπουζούκι; Αν και είναι θέμα χρόνου, περισσότερο είναι θέμα ταλέντου και προετοιμασίας. Κάνω και τον δάσκαλο με είκοσι μαθητές και ειδικά στο τρίχορδο. Όλοι αυτοί που έκαναν τα λαϊκά τραγούδια έπαιζαν τρίχορδο. Ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Μούτσης, ο Σπανός, τόσα χρόνια που παίζω μαζί τους, δεν μου είπαν ποτέ γιατί παίζω τρίχορδο. Αντιθέτως ήθελαν τρίχορδο… Είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησε από τον Χιώτη, για άλλες προδιαγραφές και για άλλους λόγους. Έχω κι έναν μαθητή μικρό που τώρα είναι με τον Λεοντή, είναι τόσο απλό όταν υπάρχει το ταλέντο και η μελέτη.
Από ποια συνεργασία σας μάθατε τα περισσότερα πράγματα; Είχα προετοιμαστεί ακούγοντας τους παλιούς, δηλαδή έκανα μόνος μου την προεργασία. Ήμουν έτοιμος για τη δουλειά, δεν περίμενα από τους άλλους. Ασχολιόμουν μόνο με το μπουζούκι, τα είχα δώσει όλα εκεί. Αν κάνεις ένα πράγμα πολύ καλά, κάπου θα σου βγει…
Η ιστορία «Τρίχορδο» μπορεί να έχει συνέχεια; Δυστυχώς, ναι... Όταν κάναμε το «Τρίχορδο» μέσα από τις τεράστιες πρόβες και μέσα από πολύ ψάξιμο, που έγινε για να βρω αυτό το ρεπερτόριο κι έγινε και δίσκος στο τέλος, τους είπα να μην εγκλωβιστούμε πάλι με τους τραγουδιστές, για να δουλέψουμε δυο μή-νες και μετά μείνουμε χωρίς δουλειά. Το «Τρίχορδο» είχε προοπτικές, κάποιοι το κατάλαβαν, αυτοί που δεν κατάλαβαν ό,τι τους είπα ήταν και η αιτία που το «Τρίχορδο» διαλύθηκε. Ο δίσκος είχε και πολύ μεγάλη επιτυχία ως cd, αφού μέσα σε τρεις μήνες πούλησε 115.00 αντίτυπα, πράγμα απίθανο, χωρίς τραγουδιστές, ανώνυμους ή επώνυμους και χωρίς νέες συνθέσεις, απλά και μόνο με ιδέες και καλό παίξιμο.
Συμφωνείτε ότι το μπουζούκι είναι στο περιθώριο σήμερα, όπως πολλοί υποστηρίζουν; Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλά σχήματα μπουζουκιού… Δεν είναι ώρα για να συζητάμε τέτοιους συνδυασμούς. Δεν είναι τίποτε στο περιθώριο, απλά το περιθώριο έχει βγει μπροστά…
Τι άλλο έχετε κατά νου να κάνετε; Μόνο καλοκαιρινές συναυλίες με την Μαρία την Σουλτάτου και τον Παναγιώτη τον Καραδημήτρη κι ένα πολύ καλό συγκρότημα με πολύ καλό ρεπερτόριο.
info: Βάρδια
Σερρών 15 & Φ. Μένου,
Κ. Τούμπα, T: 2310 942289
Τετάρτη 30 Απριλίου