Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Συνέντευξη με την 'Αννα Παναγιωτοπούλου

Πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η θεία απ’ το Σικάγο» που αποδόθηκε για το θέατρο από το σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου και σκηνοθέτησε ο Πέτρος Φιλιππίδης, όπου η ίδια ερμηνεύει το ρόλο που είχε στη γνωστή ταινία η Γεωργία Βασιλειάδου…

Γιατί κάνατε την επιλογή αυτού του έργου; Κατ’ αρχάς ήταν ο ρόλος που με τράβηξε - γιατί ήταν χρόνια που το σκεφτόμουν -, ένας ρόλος που με γοήτευε πάρα πολύ καθώς είχα δει το έργο πάρα πολύ μικρή. Μετά σκέφτηκα ότι αυτό το έργο ακουμπάει στο σήμερα, γιατί θίγει κάτι που το αποτέλεσμά του το ζούμε τώρα: ζούμε πια σήμερα συνειδητοποιημένα όλη αυτή την αμερικανιά που μας ήρθε μετά τον εμφύλιο, ας πούμε, από τη δεκαετία του 50. Με το ροκ εν ρολ, το φουρό, την τσιχλόφουσκα, το νάιλον ή τον έκτο στόλο που υπήρχε τότε και περιδιάβαινε γύρω-γύρω, όλο αυτό το «αμερικάνικο πνεύμα» που τότε ήταν όνειρο και μετά εξελίχθηκε σε απειλή… Εντάξει, τώρα έχουμε ξεφύγει από αυτήν την απειλή, αλλά τότε ήταν πολύ χοντρή απειλή η Αμερική… Και όλο αυτό το πράγμα λοιπόν,νομίζω ότι έχει να κάνει με το πώς σκεπτόμαστε σήμερα -άρα δεν είναιρετρό, ας πούμε, το έργο.

Αν και αυτή η κριτική δεν φαίνεται στην ταινία ως σημείο αιχμής… Ε, δεν μπορούσες σε μια ταινία του 1957 να κάνεις ανοιχτή κριτική, γιατί το έργο κάνει κριτική, όταν -ας πούμε- η θεία διώχνει τις αντίκες από το σπίτι και βάζει τις φορμάικες, δηλαδή μοντερνιές, λοξά έπιπλα, ή ο τρόπος που επιλέγει τους γαμπρούς για τα κορίτσια με βάση του αν είναι
γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, χωρίς να την ενδιαφέρει αν αυτός είναι καλός άνθρωπος, κακός ή ηλίθιος… Θέλω να πω πως αυτή είναι μια καπατσοσύνη αμερικάνικη που τότε δεν είχε να κάνει με τα ελληνικά δεδομένα -όπως ο Έλληνας πατέρας που το ψάχνει πολύ σε τι είδους άνθρωπο θα δώσει τα κορίτσια του. Θέλω να πω ότι ο Σακελλάριος κάνει κριτική, μόνο που την κάνει πολύ έμμεσα.

Περισσότερο πάντως μου έχει μείνει από την ταινία ότι κάνει κριτική στον παραδοσιακό Έλληνα που δεν θέλει να εκσυγχρονιστεί… Και στα δύο κάνει κριτική, αφού τα εμφανίζει και τα δύο τραβηγμένα στα άκρα, αυτό σημαίνει ότι τα κριτικάρει.

Επειδή ο Πέτρος Φιλιππίδης, που έχει σκηνοθετήσει αυτήν την παράσταση, πρωταγωνιστεί σε μια άλλη παράσταση, που προέρχεται επίσης από μια παλιά κινηματογραφική κωμωδία πολύ δημοφιλή, τον «Μπακαλόγατο» αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάποια σύνδεση… Ο Πέτρος παίζει φέτος στον «Μπακαλόγατο» -ο οποίος είναι του Γιαννακόπουλου και όχι του Σακελλάριου- ενώ εμείς τη «Θεία από το Σικάγο» την ξεκινήσαμε πέρσι… Δεν μπορώ να σας απαντήσω στο γιατί ο Πέτρος επέλεξε να κάνει αυτό το
έργο, αλλά η δική μου αίσθηση -είναι μόνο δική μου όμως- είναι ότι γοητεύτηκε τόσο πολύ όταν κάναμε αυτό το έργο… όλοι γοητευτήκαμε πάρα πολύ, αλλά πραγματικά ο Πέτρος έχει κάνει τόση δουλειά με τόση αγάπη, με τόση συγκίνηση, με τόσο νοιάξιμο γι’ αυτήν την εποχή: για το παλιό σινεμά, ας πούμε… Πλησίασε λοιπόν αυτό το πράγμα με εξαιρετική ευαισθησία κι έτσι υποψιάζομαι ότι μπορεί να είναι αυτός ο λόγος για την επιλογή μετά του «Μπακαλόγατου».

Το λέω αυτό γιατί, επειδή έχω δει την ταινία άπειρες φορές κι έχω ταυτίσει απόλυτα το ρόλο με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όταν είδα σε κάποιες στιγμές στην τηλεόραση τον Πέτρο Φιλιππίδη να παίζει το ρόλο κάπως μου κακοφάνηκε… Ε τότε σε μας θα σας κακοφανεί ακόμα περισσότερο, γιατί εγώ -ακόμα και να ήθελα- δεν θα μπορούσα να έχω καμία σχέση με την Γεωργία Βασιλειάδου, δηλαδή εκείνη είχε τελείως άλλους κώδικες υποκριτικής και άλλη προσέγγιση του ρόλου από μένα, οπότε… Το παίζουμε και όλο το έργο τελείως διαφορετικά, ας πούμε τα κορίτσια είναι αλλιώς, χορεύουνε, τραγουδάνε…

Στα κορίτσια δεν θα με πείραζε και να ήταν αλλιώς, αλλά στους ρόλους που παίζουν στην ταινία η Γεωγία Βασιλειάδου και ο Ορέστης Μακρής, τη θεία και τον πατέρα δηλαδή, θα είχα ένα κόλλημα… Και δεν θα είχατε και άδικο, αλλά εγώ είμαι αλλιώς και η αίσθηση που μου έδωσε αυτή η παράσταση αυτά τα δύο χρόνια που την παίζουμε είναι ότι ο κόσμος λέει «αχ τι ωραία, δεν μου θυμίζει τίποτα».

Στην υποκριτική ενός τέτοιου ρόλου τώρα, τόσο ταυτισμένου με κάποιον άλλον ηθοποιό, δεν παίζει να πετάξεις μια στις τόσες κάποιες μιμήσεις σαν αναφορές στην Βασιλειάδου;
Α όχι, σε καμιά περίπτωση… Τότε παύει να είναι άνθρωπος, δηλαδή ρεαλιστικός ρόλος αυτός που ερμηνεύεις. Η δική μου οπτική είναι εντελώς άλλη από της Βασιλειάδου… Ο ίδιος ρόλος είναι, αλλά ένας ρόλος δεν είναι ένα πράγμα, έχει πολλές προσεγγίσεις, από πολλές πλευρές μπορείς να τον αντιμετωπίσεις… Έχω την αίσθηση όμως ότι με το δικό μου τρόπο δεν τον προδίδω το ρόλο, και δεν προδίδω και την Γεωργία Βασιλειάδου, γιατί η Γεωργία Βασιλειάδου έκανε ένα καταπληκτικό πράγμα, που θα ήταν ένα τεράστιο λάθος και για μένα και για κείνη το να την μιμηθώ… Κάνω κάτι άλλο, το οποίο ο κόσμος που το έχει δει μέχρι τώρα δεν έχει προβληματιστεί… Τώρα εσείς, όταν έρθετε να το δείτε θα μου πείτε… Αλήθεια θέλω να έρθετε να μου πείτε.

Βεβαίως, γιατί το έχω μεγάλη απορία… Πάντως ο κόσμος που έρχεται να το δει προφανώς δεν έρχεται για να μάθει την υπόθεση του έργου, που μάλλον την ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά… Ε όχι, το ξέραμε αυτό, και γι’ αυτό -παρόλο που κρατήσαμε τις σκηνές και τους διαλόγους όπως ήταν στην ταινία-, πλουτίσαμε την παράσταση με τραγούδια της εποχής, με αναφορές στο γενικό κλίμα εκείνης της εποχής, το κάναμε περισσότερο θεαματικό…

(Στο σημείο αυτό χτύπησε το κινητό τηλέφωνο της κυρίας Παναγιωτοπούλου, μου ζήτησε συγνώμη και απάντησε. Η συνομιλία ήταν κάπως έντονη και το έκλεισε απότομα, εκνευρισμένη. Προσπάθησα να συνεχίζω…)

Παρόλα αυτά ο κόσμος -φαντάζομαι- γελάει στα κωμικά σημεία… Ο κόσμος μέχρι τώρα γελάει σε όλο το έργο -τόσο που δεν το περιμέναμε… Δηλαδή εμένα δεν μου φαινόταν και τόσο αστείο ως έργο -ίσως γιατί ασχολήθηκα και πάρα πολύ με αυτό, δεν ξέρω… Ίσως δεν μπορώ να δω πόσο αστείο είναι…

(Μου φάνηκε πως -μετά το τηλεφώνημα- απαντούσε πια αφηρημένη κι έτσι διέκοψα τη συνέντευξη εδώ και την ευχαρίστησα…)

info: «Η θεία απ’ το Σικάγο» του Αλέκου Σακελλάριου σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη στο θέατρο Κολοσσαίον

Δεν υπάρχουν σχόλια: