Με κλειστά τα μάτια
Της άνοιξε τη πόρτα χωρίς να βλέπει. Είχαν από μέρες συμφωνήσει να γίνει έτσι. Να δέσουν τα μάτια τους με μαντήλια. Το πάθος στα τυφλά ενίοτε αποδεικνύεται οξυδερκέστατο. Να δώσουν τα χέρια και να αφήσουν τις αισθήσεις να κάνουν το παιχνίδι τους. Μιλούσαν για μήνες χωρίς να βλέπονται. Είχαν ταιριάξει τις σιωπές τους. Λίγες κουβέντες, μεγάλες σιωπές μέσα στις οποίες προσπαθούσε ο ένας να ακούσει τις ανάσες του άλλου. Έφτασαν στο σημείο να αγκαλιάζονται τηλεφωνικά.. Δεν γνωριζόντουσαν αλλά ήθελαν τρελά να γαμηθούν, χωρίς προσχήματα, να ενώσουν τα όργανα τους μέχρι να μουδιάσουν. ΄Εμεναν να περάσουν ακόμα 24 ώρες για να συναντηθούν.
Συνεχίζετε>>
Οδηγώντας
Ταξίδευε χωρίς να βλέπει. Στο μυαλό τριγυρνούσαν τα λόγια που ειπώθηκαν πριν λίγες ώρες «Η ζωή κυκλοφορεί και όταν εσύ κοιμάσαι, πατά γκάζι και σε προσπερνά». Έβρεχε και έκλαιγε μαζί. Να καταπίνεις δάκρυα και χιλιόμετρα στην Εθνική είναι κακός συνδυασμός όταν η βελόνα στο κοντέρ αγγίζει τα 180 και απέχει 3 ώρες να ξημερώσει. Τα τραγούδια που έπαιζαν δυνατά ήταν παντός καιρού.
Ο δρόμος γλιστρούσε, το ένιωσε μόλις το προηγούμενο λεπτό στο απότομο φρενάρισμα που έκανε προκειμένου να αποφύγει τη σκιά που πετάχτηκε στην άκρη του δρόμου. Δεν κατάλαβε πότε βρέθηκε στο απέναντι ρεύμα, ευτυχώς δεν περνούσε κανείς.
Συνεχίζετε >>
Στα Βηματα σου...
«Βγάλε με από μέσα! Θέλω μια νυχτερινή βόλτα στο κρύο, οι δυο μας, με αναπνοές που αχνίζουν. Γάντια πλεκτά και πλαστικά κυπελάκια με καυτή σοκολάτα είναι ακριβώς η περίπτωση μας. Το σωστό νούμερο παπούτσι για να μπούμε μαζί....» έγραφε το μήνυμα που έστειλε από
«Γύρνα» του έγραψε.
«Γύρισα, πότε θα σε δω;» απάντησε αυτός
Υ π ά ρ χ ε ι έ ν α τ έ λ ο ς κ α ι π ο λ λ έ ς σ υ ν έ χ ε ι ε ς...
Τα χνάρια στην άμμο όσο εύκολα γίνονται τόσο εύκολα χάνονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Για ποια αλήθεια λοιπόν να μιλήσουμε; Ποιος κινεί τα νήματα; Που οδηγούν οι υπόγειοι δρόμοι; Η φαντασία είναι η μόνη πραγματικότητα που δεν κάνει παιχνίδια. Παιχνίδι κάνουμε εμείς... Το επόμενο τεύχος θα είναι καθαρό... άδειο. θα είναι ένα περιοδικό που δεν θα έχει ξαναδεί, κανείς! Στις 14 και 15 Φεβρουαρίου θα μοιράσουμε ένα τεύχος που όλες οι σελίδες του θα είναι άγραφες, λευκές. Και θα είναι στη διάθεση σας για να γράψετε εσείς ότι σας γουστάρει. Ασκήσεις θάρρους... ίσως έτσι το ονομάσουμε. Ίσως λεύκωμα. Ίσως κάπως αλλιώς. Εμείς θα θέλαμε να διαβάσουμε για πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή. Αλλά οι σελίδες μπορεί και να είναι ένα ξέσπασμα για αυτά που τρώνε τα μέσα, τις χρεοκοπίες μας.. O κάθε ένας που θ α το πάρει στα χέρια του θα γράφει τα δικά του. Ανώνυμα ή επώνυμα. Και μετά κάποιος άλλος θα συνεχίσει. Ίσως μερικοί κάνουν αφιερώσεις, άλλοι πιθανόν βάλουν και χρώμα. Λίγες λέξεις ή ολόκληρες ιστορίες, κάτι που πρέπει να ειπωθεί. Κάποιοι θα έχουν μόνο μια μουτζούρα να συμπληρώσουν. Η ουσία είναι ότι κανείς δεν θα μπορεί να προβλέψει αυτά που θα γραφούν. Καλά θα είναι. Θα το βρείτε στα γνωστά σημεία διανομής. Θα παρακαλούσαμε να παραμείνει εκεί ή να επιστραφεί. Εμείς για πρώτη φορά στα χρονικά των περιοδικών θα τα αναζητήσουμε να τα πάρουμε πίσω στις 28 Φεβρουαρίου για να κάνουμε ένα τεύχος αποκλειστικά με τις σκέψεις αφιερώσεις και τους αφορισμούς σας. Αν πάλι σας πάει καλύτερα η ηλεκτρονική γραφή στείλτε μας στο ss@citymedia.gr ότι βάζει το μυαλό σας, τη συνέχεια αυτών των ιστοριών, τα γέλιο , το δάκρυ, την αποδοχή ή τις επικρίσεις σας, Ηλεκτρονικά θα δημοσιεύσουμε τις πρώτες ιστορίες που θα παραλάβουμε στο www.cityurbanliving.blogspot.com. Αυτές που θα μας απογειώσουν ανταμείβονται. Free press είμαστε, free μυαλά προσπαθούμε με τα δόντια να κρατάμε. Η ζωή γράφεται ή αντιγράφεται, βεβηλώνεται ή εξυμνείται όπως εμείς επιλέγουμε. Έτσι απλά.
by σπύρος σαρανταένας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου