Την πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου συνόδεψα την οχτάχρονη κόρη μου Σαββίνα στην πρώτη της συμμετοχή (τη φετινή σαιζόν) στα εκπαιδευτικά εργαστήρια εικαστικών για παιδιά, του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών. Το πρώτο εξάμηνο, όπως και όλη την προηγούμενη χρονιά, η Σαββίνα συμμετείχε στο αντίστοιχο πρόγραμμα του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Ώσπου, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, μας δήλωσε πως θέλει να επιστρέψει στο Τελλόγλειο όπου συμμετείχε στα εργαστήριά του πριν δύο χρόνια, όταν ήταν στην πρώτη δημοτικού. Θυμάμαι ότι τότε της είπα: «Να σου πω τη γνώμη μου; Νομίζω πως είναι καλύτερα να συνεχίσεις φέτος στο Μακεδονικό Μουσείο, ώσπου να τελειώσει η χρονιά και του χρόνου μπορείς να πας στο Τελλόγλειο από την αρχή… Γιατί τώρα τα παιδιά στην ομάδα που θα πας θα έχουν γνωριστεί μεταξύ τους και με τις κυρίες τους, όπως έχεις γνωριστεί κι εσύ στο Μακεδονικό Μουσείο, άσε που μπορεί να συνεχίσουν αυτά που θα κάνουν στο δεύτερο εξάμηνο με βάση αυτά που έκαναν πριν, οπότε…». Και η Σαββίνα μου απάντησε ορθά-κοφτά: «Αυτή είναι η δική σου γνώμη, αλλά δεν είναι η δική μου. Εγώ θέλω να πάω μετά τις διακοπές (των γιορτών) στο Τελλόγλειο». Συμφώνησα κι έπειτα μουρμούρισα: «Μη μου πεις όμως μετά ότι δεν σε προειδοποίησα τι μπορεί να συμβεί…».
Έτσι λοιπόν βρέθηκα στο Τελλόγλειο, όπου και είχα την ευκαιρία να ξαναδώ την έκθεση χαρακτικών του Πικάσο «Suite 347» για δεύτερη φορά και πιο ενημερωμένος πια μετά την ωραία ξενάγηση για τους δημοσιογράφους που μας είχε κάνει ένα μεσημέρι η καθηγήτρια και επιμελήτρια της έκθεσης κυρία Αλεξάνδρα Βουτυρά. Περιπλανήθηκα χαλαρά στα εκθέματα του ισογείου, επιλέγοντας τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτικά για να σταθώ (τα περισσότερα με γυμνές γυναίκες που επιδεικνύουν προκλητικά το «ορθάνοιχτο» φύλο τους) και διαβάζοντας τις «μεταμοντέρνες» (με χιουμοριστική διάθεση) λεζάντες από κάτω. Μετά ανέβηκα στον επάνω όροφο, πέρασα από το Πωλητήριο και πήρα μια αυστριακή, χειροποίητη σοκολάτα με γέμιση κρέμα λεμονιού (αποκλειστικής εισαγωγής στο Τελλόγλειο) και πήγα δίπλα στο καφέ, όπου ήμουν τυχερός και βρήκα άδειο τραπέζι στο τσαφ. Παρήγγειλα ένα διπλό εσπρέσο και τον ήπια διαβάζοντας στο επιστημονικό ένθετο της εφημερίδας το «Βήμα» ένα άρθρο σχετικά με το «Σύνδρομο του Τιθωνός» (του εραστή της Ηώς που ο Δίας του χάρισε αιώνια ζωή αλλά όχι και αιώνια νεότητα) δηλαδή τη συνεχή αύξηση του ορίου ζωής των ανθρώπων στην εποχή μας, που καθώς συνοδεύεται αναπόφευκτα από τη φθορά του οργανισμού λόγω γήρανσης, με τις επακόλουθες ασθένειες, μοιάζει περισσότερο με κατάρα παρά με ευλογία. Τότε σκέφτηκα συνειρμικά, ότι όλα αυτά τα χαρακτικά που εκτίθενται στο Τελλόγλειο ο Πικάσο τα έφτιαξε το 1968, δουλεύοντας μάλιστα με έναν απίστευτο ρυθμό παραγωγικότητας, σε ηλικία… 87 ετών! (Ναι, αυτός που 7 χρόνια πριν, στα 80 του, είχε παντρευτεί την 35χρονη Ζακλίν, αφού της είχε δηλώσει: «Ξέρεις, είμαι έτοιμος να κάνω μια καινούρια αρχή»). Άρα, με άλλα μέτρα και σταθμά μετράμε την ηλικία των κοινών θνητών και με άλλα κάποιων εξαιρετικά δημιουργικών ανθρώπων, που ήρθαν στον κόσμο αυτόν σαν θνητοί κι έφυγαν σαν αθάνατοι (κι όλα όσα είχανε δημιουργήσει κι είχαν αποκτήσει, άλλοι άνθρωποι δεν θα τα είχαν ακόμα κι αν ήταν να ζήσουν μέχρι 500 χρονών).
Όταν κατέβηκα στο ισόγειο να πάρω την κόρη μου από τα εργαστήρια, άκουσα τη φωνή της πριν ακόμα μπω στην αίθουσα και μετά την είδα να παίζει φωνασκώντας μαζί με τρία τέσσερα κορίτσια και ύστερα μου έδειξε τρεις ζωγραφιές αναρτημένες στον τοίχο, με προσωπογραφίες που είχε κάνει. «Ορίστε λοιπόν, κανένα πρόβλημα προσαρμογής» σκέφτηκα απευθυνόμενος στον εαυτό μου. Λίγο αργότερα, καθώς την πήγα να ρίξει μια ματιά στα χαρακτικά του Πικάσο (τα οποία σχολίασε χαμηλόφωνα «όλο γυμνές είναι»), έσκυψα και της είπα: «Τελικά, πρέπει να το παραδεχτώ, ότι είχες δίκιο που επέμενες ότι δεν θα είχες κανένα πρόβλημα αν ερχόσουν στο Τελλόγλειο ακόμα και στη μέση της χρονιάς. Μια χαρά τα πήγες». Με κοίταξε σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί τι ακριβώς είχε ειπωθεί περί αυτού κάποτε και μετά είπε, σαν να μονολογούσε: «Ήταν κάτι αγόρια, πιο μεγάλα, στο Μακεδονικό Μουσείο, που έκαναν συνέχεια τους έξυπνους… Δεν τους άντεχα άλλο». Έμεινα άναυδος, ομολογώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου