Τζένη Βάνου

Μια από τις κλασικές «μεγάλες» λαϊκές φωνές του ελληνικού τραγουδιού επιστρέφει τραγουδώντας μετά από χρόνια στη Θεσσαλονίκη για λίγες παραστάσεις στο «Βυζάντιο II». Λίγο πριν την πρεμιέρα την συναντήσαμε αγχωμένη, σαν να τραγουδά για πρώτη φορά, και μίλησε για την πορεία του ελληνικού τραγουδιού

Ποιο είναι το βαθύτερο πρόβλημα του ελληνικού τραγουδιού; Είμαι ειδική να μιλάω γι’ αυτό αλλά δεν με πολυαρέσει να ψάχνω να βρω αφορμές κι αιτίες. Εγώ νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η κάθε ελληνική εταιρία έχει πάψει να είναι ελληνική, τουλάχιστον οι πιο πολλές έχουν ν’ αποδώσουν λογαριασμό στην πολυεθνική τους. Η πολυεθνική η οποία εδρεύει στο Λονδίνο ή στη Χάγη δεν ενδιαφέρεται ποιο είναι το ρεπερτόριο που κάνει το budget πιο πλούσιο, τους ενδιαφέρει ακριβώς το οικονομικό budget κι αναγκαστικά στρέφεται και η ελληνική δισκογραφία στο τι θα πουλήσει. Από εκεί και πέρα λοιπόν είναι επόμενο να παραβλέπονται οι στόχοι ή η ποιότητα και να πηγαίνουμε με στόχο την εμπορική επιτυχία.

Επιλέγατε ή σας επέλεγαν καλά τραγούδια; Η εποχή μου ήταν διαφορετική. Στην εποχή μου είχαμε κι εμείς «φω-νή»… Οι τραγουδιστές λέγαμε ότι δεν είναι και πολύ καλό αυτό για μένα και μπορούσαμε να ελιχτούμε γύρω απ’ το ζητούμενο… Αυτό με έσωσε, γιατί με μια λογική συζήτηση έλεγα «ίσως μπορώ να το πω εγώ αυτό» στον εκάστοτε διευθυντή παραγωγής κι ευτυχώς την είχα αυτή την ευκαιρία, να γίνεται αυτή η επιλογή του ρεπερτορίου. Ίσως έχω πει κι εγώ ορισμένα πράγματα που δεν ήταν πάρα πολύ καλά, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό μου ήτανε πολύ επιλεγμένη διαλογή.

Τι σας κράτησε μακριά από την πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, από καλά τραγούδια, από εμφανίσεις, τα τελευταία χρόνια; Καταρχήν από μόνη μου είπα ότι δεν είμαι για να είμαι στη δισκογραφία. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ρεπερτόριο για μένα. Αυτήν τη στιγμή, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής, δεν μπορώ να προσαρμοστώ στο μοντέρνο, αυτό που πουλάει. Αυτή τη στιγμή, εφόσον -απ’ ό,τι ξέρεις- όποιος κάνει δίσκο κι έχει εμπορική επιτυχία είναι στο προσκήνιο, ενώ αν έχει φύγει από τη δισκογραφία τελειώνει η ιστορία γι’ αυτόν. Ακόμη και άν-θρωποι που χθες έκαναν το hit της χρονιάς και φέτος, επειδή δεν έκανε ο επόμενος δίσκος τους, μπαίνουν στο περιθώριο, δηλαδή είναι τραγικό...

Υπάρχουν όμως και συνθέτες ακόμα ευτυχώς…. Υπάρχουν πολύ μεγάλα ταλέντα. Η Ελλάδα είναι πλούσια από μεγάλα ταλέντα, μεγάλες φωνές κι από μεγάλους συνθέτες κι από μεγάλους στιχουργούς. Ποια είναι όμως η διαφορά; Ότι, την ώρα της επιλογής, η εταιρία λέει άστο αυτό για καμιά άλλη στιγμή, το καλό, το πολύ καλό τραγούδι. Πού και πού τους ξεφεύγει και βγαίνουν ορισμένα αριστουργήματα.

Τι ζητάτε από τη ζωή, από εσάς, από το κοινό σήμερα; Από τη ζωή μου είναι άλλο… Γιατί η ζωή μου μού ανήκει. Ως Τζένη Βάνου παρακαλάω να μην πάψει ο κόσμος να μ’ αγαπάει. Αυτό είναι νομίζω το χειρότερο που μπορώ να πάθω…

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή σας; Πάλι αυτή. Η αγάπη του κόσμου, καμία άλ-λη, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.

Ποιο τραγούδι θα θέλατε να έχεις τραγουδήσει; Δεν είναι ένα τραγούδι, είναι μια σειρά τραγουδιών αυτά που θα σου πω. Θα ήθελα να είχα τραγουδήσει Γιάννη Σπανό, θα ήθελα πριν απ’ όλα να είχα τραγουδήσει Μάνο Χατζιδάκι και Αντώνη Βαρδή. Είναι ορισμένα τραγούδια αυτών των συνθετών, τραγούδια που είναι τόσο μεγάλα, μα τόσο μεγάλα, που ο οποιοσδήποτε τα ζηλεύει, δεν υπάρχει περίπτωση.

Ποιο δικό σας τραγούδι σήμερα ακόμα το τραγουδάτε και σας συγκλονίζει; Ίσως έχω κολλήσει λίγο περισσότερο στο «Αν είναι η αγάπη αμαρτία»… Είναι και ο κόσμος πώς το δέχεται…

H νέα γενιά τραγουδιστών σας γνωρίζει; Καταρχάς δύο κομμάτια που επανέλαβε ο Πλούταρχος μου, το «Έλα» και το «Έρωτά μου ανεπανάληπτε», είναι οι πρώτες εκτελέσεις -προ εικοσιπενταετίας- δικές μου. Το να τις επαναλαμβάνει λοιπόν ένας πολύ επιτυχημένος τραγουδιστής δεν είναι κακό. Μου είπανε ότι σε κάποια εκπομπή είπε ότι απ’ όλη την ελληνική δισκογραφία έχει κολλήσει στις ερωτικές μπαλάντες της Τζένης Βάνου. Η Αρβανιτάκη, επίσης, πόσα τραγούδια μου δεν έχει πει; Γενικώς είναι πάρα πολύ καλό, αν και υπάρχουν ορισμένοι συνάδελφοι οι οποίοι κλωτσάνε στο ότι το είπε αυτός και λέει ότι είναι δικό του τραγούδι… Το καλό είναι ότι επανέρχεται στην επικαιρότητα μια επιτυχία από 25 χρόνια πριν. Είναι παρά πολύ προσοδοφόρο όλο αυτό, ψυχολογικά προσοδοφόρο, όχι οικονομικά, διότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα οικονομικά, είμαι η ερμηνεύτρια. Εκείνος που δίνει το δικαίωμα να ξανατραγουδηθεί έχει και την οικονομική απολαβή ποσοστών, είναι ο συνθέτης και ο στιχουργός, εμείς είμαστε απλώς εκτελεστικά όργανα.

Δεν πρέπει να αναφέρεται όμως κάθε ένας ότι είναι από εσάς; Εντάξει, ηθικό είναι το θέμα αυτό… Δεν είναι θέμα οικονομικό, το ότι τα πιτσιρίκια σήμερα δεν ξέρουν ότι οι «Χίλιες καρδιές» είναι Τζένη Βάνου, όταν ακούν Αρβανιτάκη ή το «Αλλά» του Πλούταρχου… Εμένα μου αρέσει αυτό το πράγμα γιατί υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δεν μ’ έβγαλε απ’ το μυαλό της ποτέ.

Οι εμφανίσεις σας στο «Βυζάντιο II»; Θα μείνουμε για λίγες παραστάσεις - είναι αυτό που λέμε «βλέποντας και κάνοντας» συνήθως στη δουλειά μας. Εκείνο που οφείλω να πω είναι ότι με συγκίνησε η αγάπη που το «Βυζάντιο II» μα είτε είναι το αφεντικό είτε είναι τα γκαρσόνια είτε είναι οι κοπέλες των λουλουδιών -ξέρεις τι θέλω να πω- όλο αυτό το περιβάλλον με αγκάλιασε τόσο ζεστά που αισθάνθηκα απίθανη άνεση, αυτό ήταν που με βοήθησε στην πρώτη μου εμφάνιση να αισθανθώ κάποια άνεση. Με αγκάλιασαν, δεν με δέχτηκαν, έχει μεγάλη διαφορά το «σε δέχομαι» και το «σ’ αγκαλιάζω».

Τι σκέφτεστε για τη Θεσσαλονίκη; Είχα πάρα πολύ καιρό να έρθω, τουλάχιστον 7-8 χρόνια. Δεν δούλευα εντατικά, πότε δούλευα, πότε καθόμουν, αλλά μετά από αυτή τη φορά που ήρθα έχω γλυκαθεί πάλι. Το έχω δηλώσει επανειλημμένα, παρ’ όλο που είμαι Αθηναία, ότι προτιμώ ως κοινό και ως τραγουδίστρια το κοινό της Θεσσαλονίκης -αγάπη μου δεν πλησιάζεται αυτό το κοινό. Το λέω και θα το λέω πάντα. Είναι πιο αληθινοί…

Τι σας έχει μείνει ανεκπλήρωτη επιθυμία; Ετοιμάζετε κάτι; Όχι, δεν ετοιμάζω τίποτα και η ανεκπλήρωτη επιθυμία μου ήταν να γίνω γιαγιά. Γίνομαι σε ένα μήνα, οπότε αυτό θα γίνει πρώτα -αν θέλει ο Θεός και η Παναγία- και καταλαβαίνεις ότι είναι το πιο μεγάλο γέμισμα αυτή τη στιγμή.

info: Βυζάντιο II, Δόξης 5, Λαδάδικα,

Τ: 2310 551400

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο

by χρήστο μιχαλέρη