Στέλιος ΠαπαϊωάννουΠόσο «μωρά» είναι σήμερα τα Μωρά στη Φωτιά; Αν εννοείς αν παίζουμε έτσι όπως παίζαμε δυνατά, ναι είναι και πιο δυνατά και πιο όμορφα από ποτέ, είναι μια πολύ καλή στιγμή για εμάς, ως πλήρως ανανεωμένοι με επτά άτομα πλέον επί σκηνής. Έχουμε προσθέσει τρομπέτα και τρομπόνι και πλέον τα γνωστά τραγούδια των «Μωρών», μαζί με δυο computers σε συνδυασμό, βγαίνουν πολύ ωραία, χωρίς να έχει χαθεί η δύναμη, με περισσότερη δύναμη και κέφι…
Πώς αυτοπροσδιορίζονται στο σημερινό σκηνικό τα Μωρά στη Φωτιά; Είμαστε σε πολύ δημιουργικό σημείο. Υπάρχουν καινούρια τραγούδια, ετοιμαζόμαστε για καινούριο δίσκο. Τα τραγούδια νομίζω πως είναι σε ένα -ας το πω- «μπροστά» επίπεδο, με όλα τα στοιχεία των τραγουδιών που έκανα όλα αυτά τα χρόνια και με πολύ καινούρια πράγματα… Η ομάδα μας είναι πολύ καλή και με καλή χημεία μεταξύ μας και με συχνές εμφανίσεις… Η συναυλία μας εδώ θα ηχογραφηθεί και πολυκάναλα…
Πώς ορίζεις το «μπροστά» επίπεδο; Είναι δύσκολες οι εποχές σήμερα, για μένα όμως σημαίνει κι επιστροφή σε παλιότερα πράγματα αυτό. Έχω πάει στο ωδείο να σπουδάσω πιάνο, ενάμιση χρόνο τύμπανα, προσπαθώ να μπω σε μια πιο βαθιά γνώση της μουσικής για να βρω τη δική μου έμπνευση. Δύσκολο σήμερα να ακούσεις πράγματα που θα σε συγκινήσουν… Επέλεξα το δρόμο της προσωπικής μου καλυτέρευσης… Για άλλους μπορεί να είναι οπισθοδρόμηση αυτό, αλλά για μένα λειτουργεί δημιουργικά… Ήμουν εντελώς αυτοδίδακτος και στους 3 μας δίσκους. Αυτό δεν σημαίνει κάτι, αλλά δημιουργικά θέλω πια να μην αντλώ έμπνευση μόνο από τον εαυτό μου, και είπα πως είναι καιρός να πάω σε ωδείο και είναι πολύ σπουδαίο αυτό…
Ως ο μόνος που έχει απομείνει από την αρχική σύνθεση του συγκροτήματος και ο κύριος δημιουργός των τραγουδιών, τι κρατάει ζωντανή την ανάγκη να υπάρχεις μέσα στο συγκρότημα και όχι σε αυτοδύναμη πορεία; Η αίσθηση ομαδικού πνεύματος, αλλά και το γεγονός ότι είχα από την αρχή επιλέξει τα δικά μου τραγούδια να βγουν σε ένα δίσκο με ένα όνομα συγκροτήματος… Από τον πρώτο δίσκο, όπου είχα γράψει τους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών, επέλεξα να μη βγω με το όνομα μου -κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο δίσκος ούτε καν αναφέρει ότι τα τραγούδια είναι δικά μου. Ήταν μια κίνηση ομαδικού πνεύματος. Τη συνέχεια ας την αφήσουμε, δεν υπάρχει κανένας λόγος αφού ξεκινήσαμε έτσι για να βγάλω το όνομα μου μπροστά, δεν είναι αυτή η ουσία… Το είδος της μουσικής που κάνουμε απέχει από αυτό το πράγμα, δηλαδή το πρόσωπο του λαϊκού που γεμίζει την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με τη φάτσα του…
Τι σας έχει αλλάξει στην αντίληψη του ροκ στα 20 χρόνια που είστε μέσα σε αυτό; Όχι πολλά… Από το 1985 γράφω μουσική μαζί και με το συγκρότημα, έχω περάσει χρόνια που ασχολιόμουν μόνο με τη μουσική και επέμενα πάντα στο ροκ. Θυμάμαι και τις πρώτες πρόβες που επέμενα ότι πρέπει να είναι ροκ και underground. Προτιμούσα ένα τραγούδι από ένα πολύ καλό μουσικά σχήμα το οποίο με ξένιζε λιγάκι, ήταν σε μια πιο ακαδημαϊκή οδό, έλεγα να μην το παίξουμε, να μην το πάρουν τα «Μωρά»…
Προφανώς δεν θεωρείτε «χαμένη υπόθεση» το ελληνικό ροκ έτσι όπως διαμορφώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του ’80… Όχι βέβαια! Η υπόθεση που λέμε «ελληνικό» ροκ ήταν πάντα πολύ δύσκολη. Όταν ξεκινούσαμε το 1988 μάλλον ήταν και πιο δύσκολα... Ήταν επιμονή και πίστη ότι αυτός είναι ένας τρόπος έκφρασης και δυνατός και δημιουργικός. Τα ίδια πιστεύω και τώρα…
Η απάντηση που δίνετε και σήμερα για το για ποιους τραγουδάτε σήμερα, παραμένει ίδια; Ναι, βέβαια. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι απευθυνόμαστε σε κάποιον και τελικά δεν έχει καμία σχέση αυτός ο κάποιος, και λέμε «Είναι δυνατόν»; Βλέπω μικρά παιδιά, που δεν είναι ροκ φιγούρες, και πρόσωπα μεγάλης ηλικίας, να τραγουδάνε στην επαρχία όλους τους δίσκους απ’ έξω και να αναρωτιέμαι «πώς είναι δυνατόν;» Δεν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια σίγουρα για τέτοια παιδιά, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι εκείνοι που απευθυνόμουν το 1988 με ακούνε και σήμερα, αυτοί μάλλον έστριψαν σήμερα…
Θεωρείς πως γίνεται να ξαναγραφτούν τραγούδια όπως αυτά του πρώτου σας δίσκου; Έχουν τόσο κόπο μέσα τους, οκτάωρες και δεκάωρες πρόβες… Ο αδελφός μου, ντράμερ του συγκροτήματος, αυτοδίδακτος, έμαθε να παίζει σε ένα χειμωνιάτικο στούντιο παίζοντας 12 -14 ώρες μόνος του και σε ενάμιση μήνα όταν τον είδαμε, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Όταν βγήκε ο δίσκος τότε είχε τόσο αγάπη και πάθος που ψιλό-απογοητευτήκαμε κιόλας, δεν μας άρεσε… Είναι καταγεγραμμένη η αγάπη και η ενότητα που είχε η ομάδα τότε. Η ρήξη που έγινε σε μένα μετά ήταν τέτοια που, φαντάσου ότι ενώ ήταν ήδη έτοιμα τα τραγούδια του δεύτερού μας δίσκου, χρειάστηκαν να περάσουν πολλά χρόνια για να βγουν. Θα ήταν πολύ καλύτερος ο δίσκος αν έβγαινε εκείνον τον καιρό…
Συναυλία στο «Ξυλουργείο»… Να πούμε ότι επιφυλάσσουμε μια μεγάλη έκ-πληξη με τα τραγούδια του δεύτερου, αλλά και του τρίτου δίσκου για όσους έρθουν στη συναυλία. Έχει γίνει μια σοβαρή δουλειά μέσα στα «Μωρά», πλουσιότερη ενορχήστρωση, έχουμε δει κι εκτελεστικά πώς θα μπορούσαν να είναι τα τραγούδια μας και η συναυλία θα το δείξει αυτό πια… Αξίζει να δει κάποιος πώς θα ήταν τα τραγούδια το 1991- 92 που ήταν έτοιμα… Για το κοινό της Θεσσαλονίκης θέλουμε να δείξουμε ότι έχουμε κάνει δουλειά σοβαρή…
Τι άλλο σχεδιάζετε; Πέρα από την πολυκάναλη ηχογράφηση της συναυλίας και την βιντεοσκόπησή της, υπάρχει μια περίπτωση να την κυκλοφορήσουμε και σε cd. Επίσης, αναμένεται να κυκλοφορήσει και ο τέταρτός μας δίσκος από την ιδιόκτητη εταιρία, την «Baby Records», ενώ νέα μας υπάρχουν και στο internet στην σελίδα μας www.morastifotia.gr
info: Ξυλουργείο Μύλου,
Ανδ. Γεωργίου 56, Τ: 2310 551838
Σάββατο 19/1, Ώρα έναρξης: 21.30
Ελάχιστη κατανάλωση: 15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου