Αγάπη...!

Δεν θέλω καν να χρησιμοποιήσω τη λέξη, κι ούτε ενδιαφέρομαι να νοιώσω ακαθόριστα το αίσθημα, αν αυτό δεν μεταλλάσσεται σε «χρέος», «τιμή», «ευγένεια» ή «κατανόηση»

Στις άγιες μέρες, ασφαλώς και ταιριάζουν οι αναμάρτητες σκέψεις! Κι έτσι, θα πάψω για μία και μόνη σελίδα να κολαφίζω και να λιβελογραφώ, να σαρκάζω και να ειρωνεύομαι, και θα ασχοληθώ με το ευγενέστερο αίσθημα της κορωνίδος της δημιουργίας -κι εκάς οι βέβηλοι!

Για την αγάπη μιλάω, φυσικά, την λαλήσασα δια των προφητών της κάθε κάπως αποδεκτής και σικάτης την σήμερον θρησκείας και φιλοσοφίας! Την μείζονα πίστεως και ελπίδος, την αδελφή της σοφίας κατά τη χριστιανική μας θεώρηση!

Η λέξη, ανύπαρκτη στην ελληνική γλώσσα μέχρι τους όψιμους ελληνιστικούς χρόνους, εκκωδικεύει όλο το οπλοστάσιο των θετικών διανθρωπίνων αισθημάτων: της «στοργής», της «συμπάθειας», της «ταυτίσεως», της «φιλίας», της «φιλαλληλίας», φέρνει το βάρος χιλίων στροβιλιζομένων λέξεων, όλων όμως στερημένων από το πολύτιμο έρμα της σαφηνείας.

Πράγματι, η αγάπη δεν ορίζεται -γίνεται ίσως μόνον συγκεχυμένα αντιληπτή, σαν ευλογία με πλούσιο και καρπερό σπόρο, ή σαν αρρώστια, με φάρμακο την ακόμα περισσότερη αγάπη. Δεν προσμετράται, παρά μόνον με τη σκέψη της απώλειας του αντικειμένου της, δεν εκφράζεται με τίποτε, δίνει όμως τη δύναμη να εκφράσουμε τα πάντα -θεός ο άτρωτος απ’ αυτήν, πιο θεός ακόμα το θύμα της.

Για τον Λακάν, «αγάπη είναι το να προσφέρης σε κάποιον που δεν το θέλει κάτι που δεν το έχεις» - έξοχο δείγμα «συμβόλου» ή φαντασιώσεως. Σαν εκδήλωση βαθειάς και καθαγιασμένης από τους αιώνες ιδιοτέλειας, συχνά ριζωμένη στο βιολογικό μας υπόστρωμα ή το κοινωνικό μας υποσυνείδητο, η αγάπη είναι αναπόσπαστη από την ύπαρξή μας και δυσερμήνευτη σαν και αυτήν. Βγάλτε της έναν-έναν τους πέπλους της, την «αγελαία συνοχή», τη «βιολογική έπειξη», τη «συμμαχία των ομοίων μας», ακόμη και τη «συνήθεια», και θα τη βρήτε εκεί, γυμνή και ανεξιχνίαστη, δημιουργική και φθαρτική, ταυτόχρονα φρέσκια και αρχετυπική, όπως η Σαλώμη μετά το χορό της.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να αγαπώ, κι ούτε θα το μάθω ποτέ. Δεν θέλω καν να χρησιμοποιήσω τη λέξη, κι ούτε ενδιαφέρομαι να νοιώσω ακαθόριστα το αίσθημα, αν αυτό δεν μεταλλάσσεται σε «χρέος», «τιμή», «ευγένεια» ή «κατανόηση». Υπερανάλυση, το ξέρω, απαραίτητη όμως, αν δεν θέλουμε η αγάπη να γίνη γράμμα κενό ή καπριτσιόζικη πράξη αρρωστημένης αυτοπαθείας.

Καθ’ όσον, πάνω απ’ όλα, ίσως, όπως λέει ο Πώλ Μοράν, δεν είναι αίσθημα, αλλά τέχνη. Δεν ρέπουμε αναγκαστικά προς αυτήν, αλλά την επιλέγουμε - και την επιλέγουμε με στόχο άγνωστο, και με μόνο κίνητρο το πολύπλοκο και ιδιωτικό φαίαρπλαίυ του «σαβουάρ αιμέ».

Αυτήν λοιπόν την αγάπη, την προσωπικά σμιλεμένη, την ανεπηρέαστη από φιλολογίες αλλά και γεμάτη αυτεπίγνωση, εύχεται η στήλη στον αναγνώστη της σε ευθύφορες και επαρκείς δόσεις για τις γιορτές και, φυσικά, για τη Νέα Χρονιά!