ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Βλέποντας ταινίες στο φεστιβάλ κινηματογράφου…

Είδα την ταινία του Τούρκου Ντεμιρκουμπούζ «Πεπρωμένο», τουρκο-ελληνικής παραγωγής. Μια ταινία με λαϊκούς χαρακτήρες, η ιστορία μιας μεγάλης καψούρας, όπου ο Μπεκίρ ακολουθεί την Ουγκούρ από πόλη σε πόλη («γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν», είναι το «πεπρωμένο» του) καθώς η Ουγκούρ τρέχει πίσω από τον Ζαγκόρ, τον έγκλειστο από φυλακή σε φυλακή, με τον οποίο είναι αμετανόητα ερωτευμένη («άβυσσος η ψυχή…»). Το πεπρωμένο του πεπρωμένου δηλαδή -δυνατή ταινία.

Είδα την ταινία «Κρυφή ηλιαχτίδα» του Λι Τσανγκ-ντονγκ από τη Νότια Κορέα, όπου μια γυναίκα μετά το θάνατο του συζύγου της μετακομίζει μαζί με τον μικρό της γιο στην πόλη που γεννήθηκε ο άντρας της κι εκεί εργάζεται ως δασκάλα πιάνου και πάνω που πάει να στρώσει τη ζωή της απάγουν το παιδί της για λύτρα (που δεν έχει να δώσει) και εντέλει παρατούν νεκρό το παιδί… Σκληρή ταινία, που δίνει έμφαση στο οδυνηρό πένθος μιας μάνας (που πριν λίγο είχε χηρέψει), καθώς «λυγίζει», αντιστέκεται, «τσακίζει», πάει να «υποκύψει» σε μεταφυσικές παρηγοριές αλλά ξαναβρίσκει τον εαυτό της -πολύ καλή ταινία!

Είδα μια ταινία από το Ισραήλ με τίτλο «Βάσερμιλ», όπου τρεις έφηβοι, ένας αφρικανικής καταγωγής, ένας έποικος από τη Ρωσία κι ένας φτωχο-ισραηλίτης, που ζουν στην ίδια σκληρή γειτονιά, παίζουν σε μια ποδοσφαιρική ομάδα και πρέπει να μάθουν να παίζουν ομαδικά, ξεπερνώντας τις προκαταλήψεις τους. Δεν ήξερα ότι επικρατούν τέτοιες συνθήκες σε κάποια μέρη και σε κάποιους ανθρώπους στο Ισραήλ, συμμορίες, ναρκωτικά, βία, ρατσιστικές εντάσεις μεταξύ «εβραίων». Τώρα ξέρω -σαν να βρέθηκα εκεί.

Είδα το «Juno», αμερικανική ταινία για μια 16χρονη που μένει έγκυος από ένα συμμαθητή της και αποφασίζει να μην κάνει άμβλωση αλλά να το γεννήσει και να το δώσει για υιοθεσία, οπότε -έχοντας την πλήρη στήριξη των γονιών της- επιλέγει το «ιδανικό» ζευγάρι που θα υιοθετήσει το παιδί… Ταινία με χιούμορ και προοδευτικές προθέσεις, προχωρημένη για τα δικά μας δεδομένα -«μεταμοντέρνα» δεν το συζητώ.

Είδα μια γερμανική ταινία, «Οι άξεστοι», όπου μια οικογένεια ενός ελευθεριάζοντος (ως προς τη χρήση ουσιών κυρίως) ζευγαριού με την 14χρονη κόρη τους και την παρέα τους, μετακομίζουν σε μια επαρχιακή πόλη… Ένιωσα να δυσανασχετώ, ίσως έφταιγε η απίστευτη ανευθυνότητα των γονιών - ρεμαλιών που παρακολουθούσα, ίσως έφταιγε η στατική περι-πλοκή της ταινίας, δεν ξέρω -πού συμβαίνουν αυτά;

Είδα την «Έλλη», ελληνική ταινία αλλά γερμανικής παραγωγής, ενός Θεσσαλονικιού, γυρισμένη στο Βούπερταλ, για μια χωρισμένη γυναίκα που θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα κι ώσπου να φύγει τα βρίσκει με την έφηβη ανιψιά της, βοηθάει και την αδερφή της που έχει μια ταβέρνα… Δεν κατάλαβα όμως γιατί από φράση σε φράση εναλλάσσονται τα γερμανικά με τα ελληνικά που μιλάνε, ούτε γιατί βλέπουμε για ώρα αδιάφορα πήγαιν’ έλα, μετά βέβαια κάπου ζωηρεύει το πράμα, αλλά δεν καταλήγει και πουθενά -στην τελική.

Είδα μια πολωνική ταινία με τίτλο «Τετάρτη, Πέμπτη πρωί» για έναν νεαρό που περιπλανιέται στη Βαρσοβία την επέτειο της εξέγερσης του 1944, και συναντά μια όμορφη κοπέλα και μετά περιπλανιούνται μαζί, κάνουν διάφορα οι δυο τους και μας «ξεναγούν» σε τόπους της πόλης, πάει να γεννηθεί (λες) ένας έρωτας αλλά τελικά αποκαλύπτεται ότι η κοπέλα πάσχει από λευχαιμία, πεθαίνει, και ο νεαρός είναι… γκέι! -δεν κατάλαβα.

Είδα την ισλανδική ταινία «Μολυσμένο αίμα» (αυτουνού του πώς-τον-λένε, που έκανε το «101 Ρέικιαβικ»), αστυνομικό θρίλερ πολύ παράξενο, ζόρικο, ατμοσφαιρικό και με μυθοπλαστικές προεκτάσεις «κληρονομικής κατάρας». Με εντυπωσίασε όμως κυρίως το ισλανδικό τοπίο, ειδικά στις εναέριες λήψεις, σαν να επρόκειτο για άλλον πλανήτη -θέλω να επισκεφτώ το Ρέικιαβικ.

Είδα και την ταινία «Μέντα καραμέλα», πάλι του Λι Τσανγκ-ντογκ, ήταν και ο ίδιος στην προβολή. Η ταινία ξεκινάει με ένα μεσήλικα που θέλει να πεθάνει και πάει πίσω στο χρόνο, στις 7 σημαντικότερες στιγμές της ζωής του και τις λάθος επιλογές που έκανε χάνοντας την αθωότητά του και την πρώτη του αγάπη… Ο σκηνοθέτης μίλησε μετά με το κοινό -όσους παρέμειναν δηλαδή (γιατί οι περισσότεροι έτρεξαν να κάνουν ουρά για την επόμενη προβολή. Έτσι, ξεπέτα;).

Είδα και άλλες.

Και συνεχίζω να βλέπω…

Εσύ, είδες τίποτα καλό;

20 Νοεμβρίου 2007

by σωτήρης ζήκος

Παγγλωσσία και αγλωσσία

Γλώσσες πεθαίνουν... έτσι απλά, επειδή ένας γέρος έπαθε εγκεφαλικό, ή επειδή ένα αντρόγυνο τσακώθηκε. Χωρίς τίποτε το μυστηριακό στο χαμό τους, χωρίς καμιά σφαγή, όλεθρο, ήττα, υποδούλωση ή μαζικό προσηλυτισμό

«Kατά τα στοιχεία του ΟΗΕ, μία γλώσσα πεθαίνει κάθε εβδομάδα». Η πληροφορία από το διαδίκτυο, σαν κατακλείδα σε είδηση ότι... τοπική γλώσσα στο Μεξικό εξαφανίζεται, διότι οι δύο τε-λευταίοι γέροντες που την μιλούν τσακώθηκαν, και αρνούνται να επικοινωνήσουν πια. Έτσι, η γλώσσα «θόκε», η γλώσσα των συβαριτών αλλά και ανδρείων Σόνταλ της εποχής των Αζτέκων, γλώσσα γνωστή στους Ισπανούς του Κορτές, αναφερόμενη στα χρονικά του Σααγούν περί της «κονκίστα», τώρα εκπνέει πλέον, θύμα μιας γεροντικής στενομυαλιάς. Η επαρχία του Ταμπάσκο (το σημερινό όνομα της περιοχής των Σοντάλ προήλθε από τον παλαιό τίτλο του αρχηγού της φυλής) σήμερα ευημερεί - κι ωστόσο, η παλιά γλώσσα πεθαίνει, και μόνο τεκμήριο της ύπαρξής της για τους κοινούς θνητούς και μη γλωσσολόγους, είναι μια πικάντικη σάλτσα.

Και δεν είναι η μόνη, φυσικά. Στο Μεξικό μόνον, οι ετοιμοθάνατες γλώσσες και διάλεκτοι ανέρχονται σε 400 περίπου. Στον Καύκασο, την κοιτίδα της δικής μας γλωσσικής οικογενείας, και ιδιαίτερα στο Νταγκεστάν, οι γλώσσες είναι πάμπολλες, ομιλούμενες συχνά μόνον από γηραιά και μεμονωμένα μέλη απομακρυσμένων χωριών. Μερικές από αυτές είναι ουραλοαλταϊκές, άλλες ινδοευρωπαϊκές, άλλες θυμίζουν αρχέγονα μείγματα -ολυεκθετικές εξισώσεις για τους γλωσσολόγους.

Στη Δαλματία, σημερινή Κροατία, η δαλματική γλώσσα εξέλιπε τον 19ο αιώνα, όταν εξέπνευσε ο τελευταίος γνώστης της, ένας ψαράς σε κάποιο δαλματικό χωριό. Μαζί της εξέλιπε πιθανώς και κάθε ελπίδα γλωσσολογικής ανιχνεύσεως της αρχαίας Ιλλυρικής, καθώς και των επιδράσεων που αυτή δέχθηκε από τη Λατινική και την Ελληνική.

Τα ίδια, φυσικά, στην Αφρική και την Ν. Αμερική.

Γλώσσες, λοιπόν, που πεθαίνουν... έτσι απλά, επειδή ένας γέρος έπαθε εγκεφαλικό, ή επειδή ένα αντρόγυνο τσακώθηκε. Χωρίς τίποτε το μυστηριακό στο χαμό τους, χωρίς καμιά σφαγή, όλεθρο, ήττα, υποδούλωση ή μαζικό προσηλυτισμό. Έτσι, όπως μαραίνεται και πέφτει ένα φύλλο, που τόσο αυτονόητα είχε υπάρξει και τόσο αυτονόητα είχε ζήσει, χωρίς κανείς να το έχη πάρει χαμπάρι. Ή έτσι όπως σβήνουν εκφράσεις και λέξεις, που ακόμη τις καταλαβαίνουμε, αλλά ποτέ ίσως δεν θα θυμηθούμε να χρησιμοποιήσουμε.

Κατά τον ΒΙττγκενστάϊν, ατομική γλώσσα δεν μπορεί να υπάρχη, αφού το μο-ναδικό κριτήριο για την εκφραστική της ικανότητα, δηλαδή για την εξ ορισμού υπόστασή της, είναι η κατανοησιμότητά της από τους άλλους. Κι έτσι, με τις ευλογίες φιλοσόφων, γλωσσολόγων και εθνολόγων, ένας φάκελος με σωζόμενα στοιχεία, με ιστορία, ανθρώπινη σκέψη και συναίσθημα, πολλοστομύρια εκφρασμένων νοητικών συνδυασμών, κλείνει, μπαίνει σε ένα ντουλάπι επιφανούς πανεπιστημίου, και παραδίδεται στην προστατευτική αθανασία της λήθης.

Ο πύργος της Βαβέλ είναι το μοναδικό οικοδόμημα, του οποίου το ύψος αυξάνεται όσο τα θεμέλια κονιορτοποιούνται. Σαν να είναι ζωντανός, με την καρδιά του τοποθετημένη στο ρετιρέ της εκάστοτε «λίνγκουα φράνκα», παρατηρεί από την αρχή ήδη του χρόνου τα παράσιτα που τον ενοικούν να προσπαθούν να επικοινωνήσουν σε μύριες γλώσσες, και με αυτές να εξηγούν σαν αιώνια βρέφη την πανσπερμική τους αγλωσσία...

Βουλιάξαν τα καράβια σας;

Βουλιάξαν τα καράβια σας; Για να ξεχάσετε λίγο τα «ζωνιανά» σας, δυο ανέκδοτες «ανάσες ζωής» από το «ζω Θεσσαλονίκη». Πώς λέγονται τα Ζωνιανά στα Ισπανικά; Villabafo. Πώς λέγονται οι λύκοι που ζουν στα βουνά των Ζωνιανών; Τσιγαριλύκοι.

Ένα παπόρι απ’ την Περσία

Επειδή δεν έχουμε τη συχνή χαρά της κυρίας Μιραράκη να ταξιδεύουμε στην Περσία, δεν μας χαλάει να ’χουμε τόσο σύντομα μια δεύτερη ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα ακόμη κομμάτι αυτού του μεγάλου πολιτισμού. Λίγες μέρες μετά τη συναυλία περσικής μουσικής που ήταν ενταγμένη στο 19ο Έθνο-Τζαζ Φεστιβάλ, η Αίγλη επανέρχεται με μια βραδιά μυσταγωγίας, φιλοξενώντας τους μουσικούς που συνόδευαν την Parvin Namazi, όλοι εξαιρετικοί δεξιοτέχνες με πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα και πολύ γνωστοί στη χώρα τους: Asghar Rostami (τραγούδι, κρουστά), Οmid Τahmasebpur (σαντούρι), Mehdi Valizade Nandal (ταρ, ούτι), Ha-nif Shahmirzadi Juibary (νέι), Mo-hamad Mehdi Kardgar (κρουστά). Αν με πας, χαλί θα γίνω, μπορδοροδοκόκκινο, να με πατήσεις!

info: Συναυλία περσικής μουσικής, Αίγλη-Γενί Χαμάμ, Τετάρτη 28/11

Τα καράβια μου καίω

Το χρονικό της εξέγερσης σε ένα πολεμικό πλοίο του τσάρου, το αριστούργημα της παγκόσμιας κινηματογραφίας, η 75λεπτη ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν που συγκαταλέχτηκε στις 12 καλύτερες από καταβολής κινηματογράφου και μέχρι το 1954 ήταν απαγορευμένη η προβολή της στη Βρετανία, ως εργαλείο σταλινικής προπαγάνδας, θα δούμε την Παρασκευή 23/11 στο Κολοσσαίον. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης συνοδεύει την ταινία του βωβού κινηματογράφου «Θωρηκτό Ποτέμκιν» σε μουσική διεύθυνση του Christof Escher και μουσική του Edmund Meiser.

info: «Θωρηκτό Ποτέμκιν» από την Κ.Ο.Θ., Κολοσσαίον, Παρασκευή 23/11

Από Μάρτη καλοκαίρι

Αν και ημερολογιακά είμαστε Νοέμβριο-Δεκέμβριο, συναυλιακά θα πάμε Μάρτιο-Απρίλιο. Την αμερικανίδα τραγουδίστρια April March, που συμμετείχε στα soundtracks ταινιών των Γκας Βαν Σαντ και Αλεξάντερ Πέιν αλλά και στο soundtrack της τελευταίας ταινίας του Κουέντιν Ταραντίνο «Death Proof» με το τραγούδι «Chick Habit», παρουσιάζει το 48ο ΦΚΘ, σε μια συναυλία επηρεασμένη από τη γαλλική ποπ της δεκαετίας του ‘60. Το 1999, το «Chrominance Decoder» της συμπεριλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού «The New Yorker» με τα καλύτερα 10 CDs της χρονιάς και σε αυτή με τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών από το γαλλικό περιοδικό «Rock et Folk».

info: April March, Αποθήκη Γ’, Σάββατο 24/11

Από την Polis έρχομαι …

Ποιοι κανόνες πρέπει να ισχύουν στις παιδικές χαρές; Πώς απομακρύνεται το αρσενικό αμμωνίας και τα μαγγάνιο από το πόσιμο νερό; Ποια είναι η ομορφότερη πλατεία και ο καλύτερος πεζόδρομος της πόλης μας; Για τις απαντήσεις, δεν πάμ’ πλατεία, αλλά πόλη.

Η 6η Polis με τη συμμετοχή 852 εκθετών, με αιρετούς, με στελέχη της δημόσιας, της τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης, κατασκευαστικών επιχειρήσεων, εταιρειών συμβούλων, πληροφορικής, θέτει επί τάπητος μείζονα (ΟΤΑ) επίκαιρα θέματα για την ανάπτυξη του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η άλλη κλαδική έκθεση της εβδομάδας τα έχει όλα τέλεια. «Oinotelia». Η 7Η Πανελλαδική Έκθεση Κρασιού, πάει Μέγαρο. Εκεί σας περιμένουν επιλεγμένοι οινοπαραγωγοί, έμπειροι οινολόγοι, αρμονικοί συνδυασμοί οίνων και εδεσμάτων, ένα ποτήρι γευσιγωσίας και το «oinotelia magazine», τον κατάλογο των συμμετεχόντων που παίρνετε σουβενίρ φεύγοντας από το σεμινάριο «Ποιοι παράγοντες επιδρούν στην απόλαυση ενός κρασιού». Μην το πιείτε σαν κάτι κοινό. Αλλά σαν κάτι απλά τέλειο. Το κοινό πληρώνει 10­ για την είσοδο στην έκθεση.

info: 6η Polis 2007, εγκαταστάσεις Helexpo-ΔΕΘ, 22- 25/11

Oinotelia, Μέγαρο Μουσικής, 24-25/11

Λεωφορείον το Principal

Κρατήστε θέσεις στο λεωφορείο που θα σας πάει στην Τζαμάικα, στο Μάντσεστερ, όμως πρώτα μέχρι την κόλαση. Καυτό τριήμερο στο Principal. Την Παρασκευή 23/11, 2 από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα, oι Helloween και οι Gamma Ray. Ρέει άφθονη βρετανική ποπ, από τους αγαπημένους Pu-ressence το Σάββατο 24/11. O Ja-mes Mudriczki και η λοιπή brit pop παρέα επιστρέφει στην χώρα μας, μετά από 2 χρόνια απουσίας, με το ολοκαίνουργιο album «Don’t Forget To Remember». Όχι θα κάτσω να skaσω αν δεν έρθεις μαζί μου στο Principal και την επόμενη νύχτα (25/11) στους Skatalites. Η μεγαλύτερη ska reggae μπάντα από την Τζαμάικα, η εννιαμελής μπάντα που επηρέασε τους Clash, Specials, Madness, Prodigy, έρχεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Tη συναυλία ανοίγουν οι Global Vibe.

info: Principal Club Theater: Helloween & Gamma Ray (23/11), Puressence (24/11), The Skatalites (25/11)

Μου λεν... Ρουζ

Τέσσερεις ηθοποιοί (Ελεονώρα Αιβαζίδου, Μελίνα Γαρμπή, Ιωάννα Κατσαρού, Νίκος Ορτετζάτος), μέλη του Θέατρου Τέχνης «Ακτίς Αελίου» δεν πυροβολούν τον πιανίστα Γρηγόρη Μωυσιάδη του Καφωδείου Ελληνικόν. Για τρίτη Τετάρτη (14, 21 & 28/11) διασχίζουν μαζί το χωροχρόνο του μουσικού θεάτρου και κινηματογράφου. «Μου λεν… Ρουζ» και «με» θυμίζουν τραγούδια από ξένα μιούζικαλ («Σικάγο», «Κα-μπαρέ», «Μελωδία της Ευτυχίας»), από παλιές ελληνικές οπερέτες και επιθεωρήσεις, από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο. Ω καμπαρέ, του καμπαρέ, του καφωδείου…

info: «Μου λεν… Ρουζ» από το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου», Καφωδείο Ελληνικό, 28/11

Το μεγάλο bazaarι (παζάρι)

Ένας κούκος φέρνει την άνοιξη κι ένα bazaar τα Χριστούγεννα. Το πνεύμα των Χριστουγέννων προκαλεί τον πρόωρο ερχομό των φιλανθρωπικών bazaar. Στον εκθεσιακό χώρο του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, από 24-25/11, στο 7ο Bazaar, μια ανοιχτή γιορτή με πλουμιστή πραμάτεια, αντικείμενα και βιβλία τέχνης, λοταρία και παιχνίδια, σε μια ατμόσφαιρα ζεστή, με καφέ, κρασί και μουσική. Στο bazaar των Θεσσαλονικιώτικων ομάδων της Διεθνούς Αμνηστίας, στο ισόγειο του Δικηγορικού Συλλόγου, 23-24/11, χρηστικά δώρα, έργα τέχνης και ζεστό χριστουγεννιάτικο κρασί. «Το Χαμόγελο του Παιδιού» σας περιμένει να παζαρέψετε κάθε μέρα, έως τις 31/12, στη συμβολή των οδών Ερμού με Αριστοτέλους.

info: Χριστουγεννιάτικα bazaar:

Διεθνής Αμνηστία, «Το Χαμόγελο του Παιδιού», Μ.Μ.Σ.Τ.

Με μιαν ανάσα

Μια καλή θεατρική παράσταση ή μια συναυλία είναι μια ανάσα ζωής. Πάρτε βαθιά ανάσα και διαβάστε προτάσεις που κάνουν πιο όμορφα τα «ζωνιανά» μας. Μυρίστε τα «Διάφανα Κρίνα» στην Υδρόγειο, το Σάββατο 24/11. Κλείστε ραντεβού με τον ιδρυτικό «Τερμίτη», τον Αντώνη Μιτζέλο στο Πλατώ, τις Πέμπτες 29/11 και 6/12. Κάθε Τετάρτη, «Είμαστε Ένα» με τους μετανάστες (ÉMIGRÉ) του Γιάννη Χανιωτάκη που φοράνε «Κόκκινα γυαλιά» στο «La Vita, εντός του πολυχώρου Fix. Φιξαρίστηκε η πρεμιέρα της «β’ εκδοχής» της «Περιγραφής Εικόνας» του Heiner Müller, για το Σάββατο 24/11, στο καινούριο στούντιο της Εταιρίας Θεάτρου Ars Moriendi. Mία ανάσα νωρίτερα, την Παρασκευή 23/11, η πρεμιέρα της «Ανάσας Ζωής», στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Στην παιδική σκηνή της Μονής Λαζαριστών, από την Κυριακή 25/11, το έργο του Γιώργου Θεοτοκά «Το όνειρο του Δωδεκάμερου». Άγγελοι, δαίμονες, κακές μητριές, όμορφα κορίτσια, μυλωνάδες και καλικαντζαράκια με αρχηγό τον Μαντρακούκο, θα υφάνουν τα πρωινά σας όνειρα. Αρκετά με το όνειρο της Δήμητρας Ρουμπέση - Μικρούτσικου…

info: «Ανάσα ζωής», Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστων, Παρασκευή 23/11

by βάσω μιδούχα

«Πάθος» για MOMIX

Χορός, ακροβατικά, οφθαλμαπάτη, ειδικά εφέ, μαριονέτες, φωτοσκιάσεις, μαγεία, κίνηση, ποίηση. Κωδικό όνομα; «MOMIX»: η περίφημη ομάδα χορού από την Αμερική έρχεται και στη Θεσσαλονίκη για τρεις μόνο παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Οι αγαπημένοι χορευτές του ελληνικού κοινού, η ομάδα των MOMIX, έρχονται και πάλι στη χώρα μας για να μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, παγιδεύοντας όλες μας τις αισθήσεις. Αυτή τη φορά, εισάγουν στο ρεπερτόριό τους το «Passion». Γιατί το «πάθος», για την ομάδα με τη διεθνή ακτινοβολία, που έχει τη βάση της στο Κονέκτικατ είναι μαζί θέμα, τρόπος, αφορμή και αποτέλεσμα της δημιουργίας.

Πιο συγκεκριμένα, η ομότιτλη παράσταση βασίζεται στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο τελευταίος πειρασμός», αλλά και στη μεταφορά της στον κινηματογράφο από τον Martin Scorsese. Η μουσική της παράστασης, που είναι και το original score της ταινίας, είναι γραμμένη από τον Peter Gabriel. Έτσι, η παράσταση αποτίει φόρο τιμής στον Νίκο Καζαντζάκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το «2007, Έτος Νίκου Καζαντζάκη», με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το θάνατό του.

Η χορογραφία είναι του Moses Pend-leton, του σκηνοθέτη και χορογράφου που κρύβεται πίσω και από τη δημιουργία της ίδιας της ομάδας. Όλα ξεκίνησαν το 1980, στη Χειμερινή Ολυμπιάδα της Νέας Υόρκης, όταν ο Pendleton παρουσίασε στη τελετή λήξης στην Lake Placid τη σόλο performance «ΜΟΜΙΧ». Αυτή είναι και που βάφτισε την ομάδα που συγκρότησε την επόμενη χρονιά. Έκτοτε, οι MOMIX περιοδεύουν τακτικά ανά την υφήλιο, και στις 5 ηπείρους, ενώ συμμετείχαν σε μία από τις πρώτες τρισδιάστατες ταινίες φτιαγμένες για IMAX. Όσο για τον ίδιο τον Pendleton, αυτός συνέχισε τις συνεργασίες του με τις μεγάλες παγκόσμιες θεατρικές σκηνές (τη Σκάλα του Μιλάνου, τη Γερμανική όπερα του Βερολίνου, την Munich State Opera) αλλά φλέρταρε και με την ποπ κουλτούρα, με εμφανίσεις στο «Sesame Street» και το «Tonight Show» και με τη θητεία στον κινηματογράφο (χορογράφησε σκηνές του «Batman») και το χώρο των βίντεο κλιπ (συνεργάστηκε με τους Prince, White Lion, Cathy Dennis.

Η υπερπαραγωγή που θα παρουσιάσουν οι ΜΟΜΙΧ θα είναι άλλο ένα παιχνίδι με το φως και τη σκιά, τους νόμους της βαρύτητας, τα τρικ και τις αδυναμίες του ματιού, τα λέιζερ και τις έξυπνες στολές.

Κατόπιν… λαϊκής απαιτήσεως (κοινώς, υψηλής προπώλησης), οι MOMIX θα πραγματοποιήσουν μία ακόμη παράσταση το απόγευμα της Τετάρτης.

info: «Passion», από τους ΜΟΜΙΧ,

σε σκηνοθεσία Moses Pendleton

28 & 29/11

by γκέλυ μαδεμλή

Manu Theron

Μια παρέα τεσσάρων μουσικών, με αφετηρίες τη Γαλλία, την Τυνησία, το Μαρόκο και την Ελλάδα, ξεκινά ένα μελωδικό ταξίδι στη Μεσόγειο. Στις όχθες της Θεσσαλονίκης, ο Manu Theron και οι φίλοι του δένουν για μια βραδιά το μουσικό τους καράβι στην «Αίγλη» την Κυριακή 25 Νοεμβρίου

Τραγούδια των βερβέρων και των αράβων του Μαγκέμπ, μεσαιωνικά τραγούδια των τροβαδούρων της Γαλλίας, παραδοσιακά κομμάτια και σκοποί από την Ήπειρο, τη Θράκη και τη Μακεδονία δονούνται από τον Zied Mohamed Zouari στο βιολί, τον Said El Maloumi στα κρουστά, τον Διονύση Παπαστέργιο στο ούτι και στο λαούτο, και φυσικά τον Manu Theron στο τραγούδι. Ο τελευταίος απαντά στις ερωτήσεις μας...

Πώς ξεκίνησε το πρωτότυπο αυτό μουσικό ραντεβού με τους άλλους τρεις μουσικούς; Η πρωτότυπη ιδέα ήταν μια πρόταση για μια μουσική συνάντηση μεταξύ νέων μουσικών της Μεσογείου που υποβλήθηκε από την «La Cité de la Mu-sique», έναν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς οργανισμούς την Νότιας Γαλλίας στο Ίδρυμα Anna Lindh, ένα νορβηγικό πολιτιστικό οργανισμό που χρηματοδοτεί και στηρίζει ιδέες για προγράμματα που εκπληρώνουν το όραμά του: να φέρει κοντά ανθρώπους και να ενισχύσει πολιτιστικές ανταλλαγές και δεσμούς ανάμεσα στους πολιτισμούς της Μεσογείου. Η Cité κάλεσε έμένα να οργανώσω το έργο αυτό και ήρθε σε επαφή με τους άλλους τρεις μουσικούς φορείς που συμμετέχουν, το Φεστιβάλ Τιμιτάρ της Αγαδίρ στο Μαρόκο, τη Μουσική Ακαδημία του Sidi Bou Saïd στην Τυνησία και τον Οργανισμό Εν Χορδαίς στη Θεσσαλονίκη. Ο κάθε φορέας συνέστησε ένα μουσικό ο οποίος τόσο καλλιτεχνικά όσο και ιδεολογικά να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις θέσεις του προγράμματος.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που προέρχονται από τις διαφορετικές μουσικές καταγωγές των υπόλοιπων μουσικών; Οι μουσικοί ανέκαθεν αντάλλασσαν μεταξύ τους απόψεις, πρακτικές, καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Είναι κάπως στη φύση της δουλειάς τους αυτό. Έτσι, όλοι είχαμε επαφές και επιρροές από άλλα μουσικά «τοπία», οπότε και η διαδικασία της ανταλλαγής δεν υπήρξε δύσκολη. Θα μπορούσα να προσθέσω ότι ο καθένας μας διαθέτει μια διαφορετική από τον άλλον πρακτική. Εγώ προέρχομαι από τις λαϊκές μουσικές της Οξιτανίας και είμαι ενεργός ερευνητής στο χώρο των χορωδιών, ο Said El Maloumi είναι αυτοδίδακτος, αυτό από μόνο του μας διακρίνει σαν σχήμα από τα κλασικά ακαδημαϊκά μουσικά μορφώματα, αλλά ταυτόχρονα μας επιτρέπει να προχωρούμε σε μουσικές προτάσεις που κυρίως εμφορούνται από τον καλλιτεχνικό πειραματισμό. Από την άλλη, ο Διονύσης Παπαστέργιος και ο Ziyed Zouari σπουδάζουν και οι δύο μουσικολογία και η θέση τους απέναντι στη γνώση της μουσικής είναι δομημένη πάνω σε επιστημονικές βάσεις, πράγμα χρήσιμο όταν δουλεύεις γρήγορα. Άρα δεν μας δημιούργησε δυσκολίες το διαφορετικό πολιτιστικό περιβάλλον αλλά η θέση του καθενός μας απέναντι στην προσέγγιση και γνώση της μουσικής. Αυτό όμως τελικά είναι ένα επιπλέον ισχυρό στοιχείο και όχι μια αδυναμία του σχήματος.

Στο παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικό περιβάλλον, πώς δρουν οι μεσογειακές μουσικές; Η θέση μου για την παγκοσμιοποίηση και ειδικά για τη μουσική είναι: «back to basics» (πίσω στα βασικά). Πρώτα από όλα θεωρώ ότι το ερώτημα του «τι μας κάνει διαφορετικούς από τον άλλον» είναι κι αυτό που μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στον άλλο. Αν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να εξηγήσεις στον άλλο ποιος είσαι. Γι’ αυτό και η προσωπική μου αναζήτηση έχει να κάνει με τη φωνή και τις ιδιαιτερότητές της στην περιοχή μου και τους δεσμούς της ανάμεσα στην Οξιτάνικη γλώσσα (μια γλώσσα μεταξύ Καταλάνικων και Ιταλικών), την ποιητική και τη λυρική της έκφραση. Στη συνέχεια, και καθώς η Μασσαλία υπήρξε ένα σημαντικό λιμάνι στη γαλλική ιστορία της αποικιοκρατίας, προσθέτω στην αναζήτησή μου μουσικά στοιχεία των λαών που ενσωματώθηκαν στο μαρσεγιέζικο πληθυσμό: στη Μασσαλία κατοικούν πολλοί Αφρικανοί, Ιταλοί, Ισπανοί, ακόμη και Έλληνες. Άρα μπορείς εύκολα να έρθεις σε επαφή με αυτή τη μουσική «υφήλιο» στη Μασσαλία. Εν τούτοις επιμένω στη διατήρηση της γεωγραφικής κατά συνέπεια και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας. Αλλιώς θα τραγουδούσα αμερικάνικη ποπ! Αυτή η αντίληψη βέβαια είναι αρκετά νέα στον τόπο μου και οι άνθρωποι από τη Β. Αφρική και τη Μέση Ανατολή έχουν πολλά να μας διδάξουν στο πεδίο αυτό: πώς δηλαδή να αναμειγνύεις στοιχεία από την αραβική κουλτούρα χωρίς να περιθωριοποιείς τις δικές σου ιδιαιτερότητες. Γι’ αυτούς, η διαδικασία αυτή εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια σε μια φυσική κατάσταση.

Τι βρίσκεις περισσότερο γοητευτικό στις διερεύνηση των μουσικών της μεσογειακής λεκάνης; Κοίταξε, δεν πιστεύω ότι υπάρχει μεσογειακή μουσική! Η άποψη «περί ύπαρξης» είναι για μένα μια θέση που δεν ταιριάζει με τις γεωγραφικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Δεν υ-πάρχει τίποτα κοινό στο τραγούδι ανάμεσα στην Οξιτάνικη και την Ελληνική μουσική παράδοση -κι αυτό είναι καλό! Μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει τοπική ερμηνεία και να μιλήσουμε γενικά για μουσικούς «κόσμους»: των Τούρκων, των Αράβων, των Περσών (οι οποίοι διαφέρουν μεταξύ τους) και οι οποίοι με διαφορετικό τρόπο γίνονται κατανοητοί στο Λίβανο, την Τυνησία και την Ελλάδα. Οι μουσικοί αυτοί κόσμοι, συχνά ενσωματώνουν ευρωπαϊκά όργανα και τεχνικές στο παίξιμο και τη διδακτική τους με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση σε σχέση με τις μεταξύ τους ομοιότητες και διαφορές. Σήμερα υπάρχουν επίσης πρακτικοί λόγοι που δημιουργούν τη Λιβανέζικη Jazz, την Ελληνική Heavy Metal και τα Γαλλοαραβικά τραγούδια και βέβαια δεν στοιχειοθετούν τα είδη αυτά μια μεσογειακή μουσική καθώς εκφράζουν περισσότερο τη θέληση των μουσικών και όχι τη Μεσογειακή πραγματικότητα.

Πώς φαντάζεσαι το ταξίδι στη συναυλία στην «Αίγλη»; Σαν ένα ταξίδι που θα ακούσεις έναν πολύ καλό Τυνήσιο βιολονίστα, ένα εξαιρετικό ουτίστα και λαουτιέρη Έλληνα, που είναι μάλιστα και στην πατρίδα του, ένα προικισμένο Μαροκινό κρουστό και έναν Οξιτανό τραγουδιστή. Θα τους δείτε πέρα από το να επιδεικνύουν την επιδεξιότητά τους να έρχονται κοντά, να φτιάχνουν μουσική μέσα από τη φιλία και την αλληλεπίδραση που ασκεί ο ένας στον άλλο. Θα τους δείτε να μπαίνουν ο ένας στο μουσικό κόσμο του άλλου και να δημιουργούν μαζί. Δεν είναι συναρπαστικό; Η Θεσσαλονίκη είναι ο «κόσμος» του Διονύση Παπαστέργιου και φαντάζομαι ότι θα έχει αρκετά να μας διδάξει όταν θα έρθουμε εκεί. Ελπίζω επίσης να βρούμε χρόνο να δουλέψουμε κι άλλα κομμάτια στη Θεσσαλονίκη και να συσφίξουμε τη φιλία μας. Η μουσική της φιλίας είναι η πιο εύκολη για να την καταλάβεις.

info:«Αίγλη - Γενί Χαμάμ»

Αγ. Νικολάου 3 & Κασσάνδρου,

Τ: 2310 270016

Κυριακή 25 Νοεμβρίου

Ώρα έναρξης: 22.30

Είσοδος με ποτό: 18€

by χρήστο μιχαλέρη. μετάφραση : σοφία καρακώστα

Άγγελος Παπαδημητρίου

Μια επίκαιρη κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με πρόσωπα «αρ-χαία» και με τίτλο «Μια Κωμωδία», που δεν στερείται όμως κοινωνικών μηνυμάτων θα παίζεται στη Μονή Λαζαριστών. Μια παράσταση με 40 άτομα επί σκηνής, με πλήθος κουστουμιών, σκηνικών και συχνές εναλλαγές φωτισμών, όπου κυριαρχούν το τραγούδι κι ο χορός

Τι θα δούμε στη σκηνή της Μονής Λαζαριστών; Θα δούμε το τελευταίο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που λέγεται «Μια Κωμωδία» και αναφέρεται σε μια διαχρονική ιστορία της διαφθοράς, πώς δηλαδή ο άνθρωπος σιγά σιγά διαφθείρεται και οδηγείται προς τη θεοποίηση του χρήματος. Και για να το δείξει αυτό ο Καμπανέλλης το φτάνει στην πιο ακραία του μορφή, δηλαδή φτάνει η διαφθορά στον Άδη. Ο Άδης είναι ένας παραμυθένιος χώρος που τον διοικεί ο Πλούτωνας μέσα στο όνειρο, μέσα στις νεράιδες και στα ξωτικά και λέει ο Πλούτωνας ότι: «Το χρήμα εδώ δεν έχει καμία σχέση. Είμαστε όλοι εχθροί του χρήματος. Οι προσωπικές μας αναμνήσεις είναι αυτές που έχουν σημασία». Αλλά κάνει το λάθος να δώσει προτεραιότητα στους ανθρώπους κάποιου οικονομικού επιπέδου, στον «καλό» κόσμο και αυτοί μπαίνουν μέσα στον Άδη όταν αυτός λείπει για διακοπές και κάνουν τον Κάτω κόσμο ακριβώς ίδιο με τον Επάνω κόσμο. Και επιστρέφοντας ο Πλούτωνας δίνει μια λύση, αλλά αυτό να μην σας το πω, θα το δείτε στο έργο. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για τη διαφθορά τη σημερινή, τη λατρεία του χρήματος, ότι αυτή η μανία των τεχνοκρατών έχει διεισδύσει ακόμη και στο χώρο των νεκρών.

Ποιοι είναι οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται στο έργο; Οι χαρακτήρες που βλέπετε είναι στερεότυποι, της αρχαίας κωμωδίας και τραγωδίας, όπως είναι ο Ηρακλής, η Περσεφόνη, ο Πλούτων, ο Αιακός, ο Μίνωας, ο Κέρβερος, ο Μενέλαος, αλλά ταυτοχρόνως έχουμε και μια σύγχρονη μορφή. Δηλαδή είναι δισυπόστατοι. Είναι και τα αγάλματα που φανταζόμαστε, αλλά είναι και άνθρωποι. Ουσιαστικά είναι μια σύγχρονη κωμωδία, νομίζω ο Καμπανέλλης αυτό έκανε πάντοτε. Έχω παίξει και στο «Οδυσσέα, γύρισε σπίτι» που παιζόταν στο Βασιλικό Θέατρο πριν από μερικά χρόνια και πάντα ο Καμπανέλλης με βάση και αφετηρία την αρχαία μυθολογία και ιστορία γράφει έργα τα οποία ενώνονται με το σήμερα.

Από ποιους αποτελείται το μουσικό-χορευτικό αυτό πολυθέαμα; Είναι ένας ασύλληπτος θίασος που στην Αθήνα, δηλαδή σε θέατρο ελεύθερο, αυτό το πράγμα δεν γίνεται με τίποτα. Αυτά μπορεί να τα προσφέρει μόνο ένα Κρατικό Θέατρο. Και ακριβώς γι’ αυτό κι εγώ είμαι εδώ. Ο πλούτος είναι αφάνταστος. Είμαστε 40 άτομα επί σκηνής. Υπάρχουν χορευτές -ένα μπαλέτο εξαιρετικό- ηθοποιοί, οι οποίοι είναι και τραγουδιστές, μια ζωντανή νεανική ορχήστρα και δένουμε μεταξύ μας επειδή είμαστε ενταγμένοι σε μια υπόθεση. Υπάρχει μια «ένωση» χάρη στον Γιώργο Ρε-μούνδο, τον σκηνοθέτη, αυτόν τον ιστορικό καλλιτέχνη και τον Χάρη Μανταφούνη τον χορογράφο, που τα συνδέουν αυτά τα πράγματα. Όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν κι παίζουν. Δηλαδή σε αυτό το έργο παίζουν καλλίφωνοι άνθρωποι. Ο Χάρης Μανταφούνης που το είδε και του έχω εμπιστοσύνη, επειδή έχει δει πολλά πράγματα, είπε ότι είναι το ωραιότερο μιούζικαλ που έχει δει ποτέ, ελληνικό, δηλαδή το πιο άρτιο. Ίσως να ακουστεί υπερβολή αυτό αλλά πιθανόν να είναι κι έτσι.

Ποιος είναι ο κίνδυνος που εμπεριέχει η συγκεκριμένη παράσταση; Μήπως λόγω του τοπικού χαρακτήρα της παράστασης δεν φανεί το μεγαλείο της. Έχουμε μάθει τα μεγάλα γεγονότα να τα συνδέουμε με τις μεγάλες πόλεις και μητροπόλεις.

Ποιο ρόλο ερμηνεύετε; Ο ρόλος μου είναι ο βασικός ρόλος του έργου, είμαι ο Πλούτων. Έπρεπε να δώσω μια οντότητα σε αυτόν τον ήρωα. Γιατί είναι ένας μεγάλος άνθρωπος που κυνηγάει τις πιτσιρίκες, εξ ου κι έχει «πάρει» την Περσεφόνη. Έπρεπε να του δώσω μια απόκοσμη εικόνα. Γι’ αυτό και έκανα και τα μαλλιά μου άσπρα. Έκανα τη θυσία, ας τα χάσω, δεν με νοιάζει (γέλια), ήταν τόση η χαρά μου που θα ερμηνεύσω αυτό το ρόλο που έκανα αυτά τα ντεκαπάζ τα φοβερά. Δεν φτάνει όμως αυτό. Είναι ο ήχος, η υποστήριξη από μικροφωνικές εγκαταστάσεις, ώστε να βγαίνει η φωνή μυστηριακή, τα κουστούμια και η απλότητα -θα έλεγα- που χρειάστηκαν για να συμπληρωθεί αυτό το πορτραίτο.

Τι χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία; Ο Γιώργος Ρεμούνδος είναι ένας άνθρωπος που ξέρει βαθιά το θέατρο και δίνει προτεραιότητα στη χαρά. Εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να εξαφανιστεί η χαρά ποτέ από την τέχνη, επειδή έχω ένα πάτημα όπως ξέρετε στα εικαστικά. Οπότε πιστεύω -και το συμπεραίνω από δύο πόλους- ότι όταν εξαφανιστεί η χαρά από την τέχνη, η τέχνη γίνεται δηλητήριο. Ο Ρεμούνδος το ξέρει πολύ καλά αυτό και στα πιο σοβαρά ακόμα κομμάτια της παράστασης, βάζει δόσεις χιούμορ. Μη φανταστείτε ότι θα είναι μια ξεκαρδιστική ιστορία. Αφήνει μια γεύση γλυκόπικρη. Δεν είναι δηλαδή αυτό το ξέφρενο πανηγύρι. Υπάρχει σοβαρότητα κάτω από όλα αυτά. Είναι μια σοβαρή κωμωδία αυτή. Στο τέλος όμως βγαίνει ένα λυτρωτικό μήνυμα. Πάντα είναι αισιόδοξος ο Ιάκωβος Καμπανέλλης.

Τι απαιτήσεις είχε η παράσταση όσον αφορά στην προετοιμασία της; Είχε απαιτήσεις όσον αφορά στη φυσική μας κατάσταση, επειδή πηγαίνουμε πάνω-κάτω, όπως και απαιτήσεις φωνητικές και σίγουρα απαιτεί εγρήγορση από τους ηθοποιούς. Δηλαδή, επειδή μπαίνουμε και βγαίνουμε από τη σκηνή πρέπει να μη ξεχαστούμε και να αποδίδουμε το ρόλο όπως και πριν.

Έχει ξανανέβει το συγκεκριμένο έργο; Ναι, αυτή είναι η δεύτερη φορά που παίζεται. Την πρώτη φορά ανέβηκε στο Ηρώδειο από το Ανοιχτό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

Το γεγονός ότι δεν παίζουν ηθοποιοί που να είναι γνωστοί στο κοινό από την τηλεόραση πιστεύετε ότι θα επηρεάσει την προσέλευση; Πιστεύω ότι πλέον στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σταρ.

Ισχύει αυτό που λένε αρκετοί καλλιτέχνες ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι πιο απαιτητικό; Όχι. Πιστεύω ότι πλέον το κοινό δεν διαφέρει. Παλαιότερα μιλούσαμε για το κοινό της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας κτλ. Αλλά πλέον δεν εντοπίζω διαφορές.

info: «Μια Κωμωδία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών

by αθηνά τσακαλίδου

Ανθή Θάνου

Πώς διάλεξε να γίνει παραμυθού; Τα παραμύθια είναι μόνο για μικρά παιδιά; Όσα μπορούσαν να ειπωθούν είναι σε αυτήν τη συνέντευξη, τα υπόλοιπα στις αφηγήσεις παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους από την Ανθή Θάνου στο Χώρο Τέχνης της Ομάδας Καλλιτεχνών Ούγκα Κλάρα και στη ΧΑΝΘ

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τα παραμύθια; Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ακούγονταν και ακούγονται πολλά παραμύθια. Ο παππούς μου είχε ένα μεγάλο ταλέντο στο να αφηγείται πολλές ιστορίες και παραμύθια. Η γιαγιά ήξερε μόνο δύο παραμύθια που τα επαναλάμβανε, η μάνα μου ακόμα μας λέει παραμύθια και κάθε φορά μας εκπλήσσει με κάτι καινούργιο. Τα παραμύθια κυλάνε στο αίμα μου, απλώς κάποια στιγμή χάθηκα, περιπλανήθηκα σε άλλους χώρους όπως της εκπαίδευσης, της μουσικής, του θεάτρου και της παντομίμας. Ύστερα από μια τέτοια περιπλάνηση, εντελώς τυχαία, σε ένα σεμινάριο αφήγησης, ανταμώθηκα πάλι με το παραμύθι, με συγκίνησε, με μάγεψε και ακολούθησα τα μονοπάτιά του.

Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη λαϊκή παράδοση στο παραμύθι; Είχαμε την ανάλογη ανάπτυξη στους παραμυθάδες; Παλιά τα παραμύθια ακούγονταν παντού, στα καφενεία, στη δουλειά, στις συντροφιές… Σπουδαίοι λαογράφοι όπως ο Γ. Μέγας συγκέντρωσαν τα παραμύθια και δημιούργησαν αρχεία με τους τύπους τον παραμυθιών. Υπάρχουν καταγεγραμμένες πολλές παραλλαγές παραμυθιών αλλά και των παραδόσεων από τον Ν. Πολίτη. Όμως το λαϊκό παραμύθι δεν χαίρει της εκτίμησης που θα έπρεπε και, δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για το βιογραφικό των παλιών παραμυθάδων και τις συνθήκες καταγραφής των παραμυθιών. Κάποια στιγμή τα παραμύθια πέρασαν στο στόμα των γιαγιάδων και στην πορεία χάθηκαν και από αυτό. Βέβαια τα τελευταία 10 περίπου χρόνια άρχισε το παραμύθι να ταξιδεύει πάλι μέσα από το στό-μα των νεοαφηγητών.

Στον υπόλοιπο κόσμο σε ποιες χώρες υπάρχουν πολλοί παραμυθάδες; Από όσο ξέρω στη Γαλλία υπάρχουν πολλοί παραμυθάδες, και υπάρχουν σχολές όπου διδάσκεται η τέχνη της αφήγησης και βέβαια όλα αυτά με την υποστήριξη του κράτους και όχι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας όπως συμβαίνει στη χώρα μας. Εκεί τα παραμύθια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε όλες τις βαθμίδες. Πρόσφατα μάλιστα έμαθα ότι υπάρχουν αφηγητές που λένε παραμύθια σε βρέφη! Στο Βέλγιο επίσης υπάρχουν περίπου εξακόσιοι παραμυθάδες και πολλά φεστιβάλ αφήγησης όπου συμμετέχουν.

Στα παλαιότερα χρόνια τα παραμύθια ήταν κυρίως για τους μεγάλους και παρεμπιπτόντως τα άκουγαν και οι μικρότεροι της ομήγυρης. Γιατί αυτό έχει πλέον αλλάξει; Γιατί οι κοινωνίες άλλαξαν. Τα οπτικά ερεθίσματα είναι αυτά που κεντρίζουν το ενδιαφέρον: η τηλεόραση, το βίντεο, το σινεμά. Η επικοινωνία μέσα από τον προφορικό λόγο έχει σχεδόν εκλείψει. Σταματήσαμε να ακούμε, να αφουγκραζόμαστε τους άλλους. Αυτό φαίνεται αν κάποιος παρακολουθήσει τα λεγόμενα «τηλεοπτικά παράθυρα» όπου κανένας δεν ακούει κανέναν. Το παραμύθι είναι επικοινωνία, θέλει να συναινεί το κοινό για να ακουστεί, θέλει σιωπή, θέλει γαλήνη…

Οι μεγάλοι στην εποχή μας πώς ανταποκρίνονται σε μια αφήγηση παραμυθιού; Ξαφνιάζονται. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ένα παραμύθι μπορεί να τους συγκινήσει τόσο βαθιά, να τους κάνει να δακρύσουν, να γελάσουν, να τους βάλει σε σκέψεις. Και παρόλο που ξέρουν ότι όσα άκουσαν είναι «ψέματα κι αλήθεια» αναρωτιούνται, προβληματίζονται, ταυτίζονται με τους ήρωες.

Ποιες είναι οι διαφορές όταν απευθύνεσαι σε ένα κοινό παιδιών και σε ενήλικους; Η επιλογή των παραμυθιών γίνεται ανάλογα με το κοινό όπου απευθύνεσαι. Τα μεγάλα μαγικά παραμύθια που πραγματεύονται θέματα όπως ο έρωτας, ο θάνατος, σχέσεις γενικότερα, απευθύνονται σε ενήλικο κοινό. Τα παραμύθια με ζώα, με ήρωες μικροκαμωμένους που τα βάζουν με δράκους και θεριά, είναι για παιδιά.

Συνεχίζεις να ψάχνεις πάντα παραμύθια; Βρίσκεις και πώς; Νομίζω ότι πά-ντα θα ψάχνω για παραμύθια γιατί αλ-λιώς νιώθω ένα παραμύθι που διαβάζω σήμερα και αλλιώς ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα. Το σύνηθες είναι να διαβάζω συλλογές παραμυθιών, όμως όταν βρίσκομαι στο χωριό μου, πάω στις γιαγιάδες της γειτονιάς κι αν έχουν όρεξη μου λένε ιστορίες, τραγούδια, παραδόσεις, παραμύθια.

Το να αφηγείσαι ωραία ένα παραμύθι είναι θέμα ταλέντου ή κάτι το οποίο μπορείς να διδαχτείς; Η τέχνη της αφήγησης είναι μια τέχνη που μπορεί κάποιος να τη διδαχτεί. Είναι σαν τις παλιές τέχνες που έπρεπε να γίνεις μαθητούδι κοντά στο μάστορα. Στα παραμύθια πρέπει πρώτα-πρώτα να μάθεις να ακούς κι ύστερα να λες. Να αφουγκράζεσαι τη σιωπή, να πιστεύεις στους δράκους και τις νεράιδες, να γενείς αλαφροΐσκιωτος, να πιστεύεις όλα όσα λες και πάνω από όλα να αγαπάς τα παραμύθια σαν να ’ναι παιδιά σου.

Από χώρα σε χώρα αλλά και από τόπο σε τόπο τα θέματα των παραμυθιών αλλάζουν; Νομίζω πως όχι. Τα μαγικά παραμύθια έχουν κοινά θέματα και αυτό προβλημάτισε και επιστήμονες που προσπάθησαν με θεωρίες να εξηγήσουν πώς γεννήθηκαν τα παραμύθια.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι; Το ξέρουν όλοι όσοι με γνωρίζουν, είναι το «Όνειρο του Γίομο». Μια ιστορία από την Αφρική που με συγκινεί αφάνταστα και με κάνει να χαμογελώ στο αύριο.

Ανακάλυψες πρόσφατα ένα απρόσμενο παραμύθι; Άκουσα σε ένα φεστιβάλ ένα παραμύθι το οποίο το κουβαλάω, το σκέφτομαι και ίσως κάποτε να το αφηγηθώ. Είναι για ένα πουλί, έναν τρελό, το θάνατο και το πέταγμα…

Παραμυθία σημαίνει παρηγοριά. Από τι μπορεί να σε παρηγορήσει ένα παραμύθι; Ισχύει και στην πεζή μας εποχή αυτό; Τα θέματα που πραγματεύονται τα μαγικά παραμύθια είναι διαχρονικά. Όσο κι αν οι κοινωνίες εξελίσσονται, τα βασικά ερωτήματα για τη ζωή και το θάνατο παραμένουν άλυτα. Ο άνθρωπος νιώθει δέος μπροστά σ’ αυτά και ίσως νιώθει ότι σε ένα παραμύθι χιλιοειπωμένο που έχει ταξιδέψει από το στόμα στο αυτί και από το αυτί στο στόμα να βρει τη δικιά του αλήθεια, τη δικιά του παρηγοριά. Πιστεύω πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αυτός που έχει περισσότερη ανάγκη από τα παραμύθια. Την ανάγκη να κάνει το μυητικό του ταξίδι μέσα από το παραμύθι και να γυρίσει στην πραγματικότητα ώριμος, αυτόνομος, βασιλιάς του εαυτού του, γεμάτος δύναμη για να αντέξει τις καινούργιες δοκιμασίες που θα τον οδηγήσουν σε ψηλότερα σημεία αυτονομίας.

Τελικά, τι είναι αυτό που περισσότερο αγαπάς στα παραμύθια; Το γεγονός ότι μέσα από τα ψέματα φτάνουμε στην αλήθεια γιατί «ψέματα κι αλήθεια, έτσι είναι τα παραμύθια».

info: «Της κάτω γης ο Αφέντης»

στο Χώρο Τέχνης 3ος Όροφος,

«Της γης ο αφαλός»

στη ΧΑΝΘ

by αναστασία γρηγοριάδου

48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Ας μιλήσουμε για τις ταινίες. Για όσες είδαμε μέχρι στιγμής, Τρίτη 20 Νοεμβρίου στο φεστιβάλ κινηματογράφου. Κι ένα πρώτο σχόλιο αποτίμησης για το τι μας έκανε ή τι δεν μας έκανε εντύπωση σε αυτές. Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τις ταινίες της φετινής 48ης διοργάνωσης

«My blueberry nights»: Ο Γουονγκ Καρ Γουάι σε ένα εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης. Η Ελίζαμπεθ μετά από το χωρισμό της αναζητά τον εαυτό της. Ταξιδεύει στην Αμερική, ανακαλύπτει ανθρώπους σε συναισθηματική σήψη, κοιτάζει τη δική της ζωή κι επιστρέφει έτοιμη για μια νέα αρχή. Οι εικόνες του Καρ Γουάι συγκινούν, μιλούν στην ψυχή. Ο σκηνοθέτης από το Χονγκ Κονγκ, γυρίζει μια ταινία στην Αμερική χωρίς να χάνει την ευαισθησία του. Ένας κινηματογράφος διεισδυτικός, τρυφερός, όμορφος, και κυρίως, ένας κινηματογράφος βαθιών συναισθημάτων. (Ταινία Έναρξης)

«Βάσερμιλ»: Ο ισραηλινός Μουσόν Σαλμονά, αφηγείται την ιστορία τριών εφήβων που ζουν στην ίδια γειτονιά. Μια ματιά στο σύγχρονο Ισραήλ από τη μεριά των απλών ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τα καθημερινά προβλήματα. Αρκετά καλή δουλειά που κέντρισε το ενδιαφέρον μας. (Διεθνές Διαγωνιστικό)

«Ταγκό στην άσφαλτο»: Μια εξαιρετική γλυκόπικρη κωμωδία του ρουμάνου Νάε Καρανφίλ. Μια ομάδα από όμορφες κοπέλες ξεκινούν ένα ταξίδι προς το όνειρο. Προορισμός το Παρίσι για να δουλέψουν σε καμπαρέ. Μόνο που μια απ’ αυτές, είναι παντρεμένη κι ο άντρας της, ο Αντρλέι, δε σκοπεύει να την αφήσει εύκολα να φύγει. Ένα θαυμάσιο road movie, κωμικό, δραματικό, συγκινητικό που κοιτάζει με κριτικό μάτι τη μετά-Τσαουσέσκου Ρουμανία. (Ματιές στα Βαλκάνια)

«Ο ψευτο-ταξιτζής»: Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Ζος Σολ, από την Ισπανία. Ένας άνδρας συλλαμβάνεται επειδή κλέβει ταξί, δουλεύει και στη συνέχει τα παρατάει σε άριστη κατάσταση, αφήνοντας και ένα ποσό από τα κέρδη του. Ο ίδιος θεωρεί πως δεν κάνει κάτι κακό, δεν κλέβει, απλά χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο κάποιου άλλου για να δουλέψει. Τον παρακολουθούμε να αφηγείται και να ζει σε ένα κοινόβιο στη Βαρκελώνη σε μια ταινία στην οποία το πολιτικό της στίγμα είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. (Νέος Ισπανικός Κινηματογράφος)

«Έλλη»: Γερμανική συμμετοχή του συμπατριώτη μας Αθανάσιου Καρανικόλα με θέμα μια οικογένεια ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία και κεντρικό χαρακτήρα μια γυναίκα η οποία φαίνεται απομακρυσμένη από όλα και θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Καλογυρισμένη ταινία, αλλά αρκετά αδύναμη σεναριακά. (Διεθνές Διαγωνιστικό)

«Τετάρτη, Πέμπτη πρωί»: Ο Γκζέγκος Πάτσεκ αφηγείται τη γνωριμία δυο νέων στη σύγχρονη Βαρσοβία. Δυο νέων ατίθασων κι ονειροπόλων μέσα από την περιπλάνηση των οποίων ο πολωνός σκηνοθέτης αναζητά τον τρόπο με τον οποίο αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι. Καλός ρυθμός σε μια εξόχως ενδιαφέρουσα ταινία. (Διεθνές Διαγωνιστικό)

«Η άκρη του ουρανού»: Του Φατίχ Ακίν, ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ευρωπαίους σκηνοθέτες. Ο Νεζάτ ζει στη Γερμανία και καταλήγει στην Τουρκία να αναζητά την κόρη της Γετέρ, της πόρνης που συγκατοικούσε με τον πατέρα του ο οποίος τη σκότωσε. Μόνο που η κοπέλα βρίσκεται ήδη στη Γερμανία, κυνηγημένη από τις αρχές της χώρας της για την πολιτική της δράση. Μια σειρά συμπτώσεων δεν αφήνει τους ανθρώπους να συναντηθούν. Ο Ακίν, στην κυριολεξία, κεντάει. Κάνει μια ταινία που εντυπωσιάζει με την ευφυΐα αλλά και την απλότητά της, μια ταινία που έχει άποψη, όπως και οι προηγούμενες, και βασίζεται σε ένα πολύ καλό σενάριο και μια προσεγμένη, μέχρι πα-ραμικρής λεπτομέρειας, σκηνοθεσία. (Ματιές στα Βαλκάνια)

«Κούκλες»: Η Τσέχα Κάριν Μπαμπίνσκα σκηνοθετεί μια ταινία αναζήτησης και ενηλικίωσης, ένα road movie με πρωταγωνίστριες τρία κορίτσια που φεύγουν κρυφά για δουλειά στην Ολλανδία. Δεν φτάνουν ποτέ αλλά ο δρόμος μέχρι τα σύνορα και η επιστροφή,τις έχει κάνει τελείως διαφορετικές. Συμπαθής ταινία και τίποτε περισσότερο. (Διεθνές Διαγωνιστικό)

«Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση»: Ο Νίκος Αλευράς σε μια ακόμη «αιρετική» ταινία. Με χιούμορ και πάντα προκλητικός, προσεγγίζει το ζήτημα του ερώτα, του σεξ και της αγάπης σε μια ταινία όπου, αν μη τι άλλο, δεν πλήττει κα-νείς. Χαλαρή σκηνοθεσία, όπως άλλωστε, χαλαρός είναι κι ο έρωτας στην εποχή μας. Λέει αλήθειες η ταινία και είναι διασκεδαστικότατη, αρκεί να μην την πάρει κανείς στα σοβαρά. (Digital Wave)

«Ορφανά»: Η αμερικανίδα Ράι Ρούσαο-Γιανγκ, μας αφηγείται την ιστορία δύο αποξενωμένων αδελφών, της Ρόζι και της Σόνιας. Το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν τους και δυσκολεύει την προσέγγισή τους για να ανακαλύψουν τελικά, πως είναι δυο ξένες. Αρκετά καλές ερμηνείες σε μια, κατά τα άλλα, όχι πρωτότυπη, αν και ενδιαφέρουσα ταινία. (Διεθνές Διαγωνιστικό)

«Η στιγμή σου»: Ο Χονάς Κουαρόν από το Μεξικό, χρησιμοποιώντας συνεχόμενες φωτογραφίες αλλά με κανονικούς διαλόγους από πίσω, κάνει την καλύτερη, κατά την άποψή μου, ταινία μέχρι αυτήν τη στιγμή (Τρίτη) στο διαγωνιστικό τμήμα. Μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε έναν 14χρονο μεξικάνο και μια μεγαλύτερή του κοπέλα από τη Νέα Υόρκη. Όμορφη ταινία με απέριττη σκηνοθεσία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. (Διεθνές Διαγωνιστικό)

«Κορόιδο εν τάξει»: Η ιστορία δημιουργίας μιας ταινίας, από τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Μάλλον κάνει πλάκα ο σκηνοθέτης, διαφορετικά δεν εξηγείται η ύπαρξη της ταινίας. Χοντράδες, πλακίτσες, ανεκδοτάκια, εξυπνακισμοί κλπ. Είπαμε να κάνουμε καλτ κινηματογράφο αλλά εδώ πλέον μιλάμε για κάτι άλλο. Μπορεί να μην έχω χιούμορ, μπορεί να είμαι κρυόκωλος, αλλά αυτό δεν έμοιαζε και πολύ με σινεμά. Συν οι αντιδραστικές ατάκες πως δεν παίρνεις λεφτά από το Κέντρο Κινηματογράφου εάν δεν είσαι αριστερός, σοσιαλιστής, μασόνος , εβραίος. Άντε γεια… (Ελληνικό Πανόραμα)

by στράτος κερσανίδης

Και όμως καίει!*

Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη με τον τίτλο «Σπιρτόκουτο», η οποία διακρίθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (στο 44ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2003), ο Κύπριος δημιουργός σχηματοποιεί μια σειρά από εικόνες λεκτικής βίας, συμπυκνώνοντας και αναδεικνύοντας έτσι, στον υπερθετικό βαθμό, την υπόγεια βία που διατρέχει το σώμα μιας σύγχρονης -μικροαστικής στην καταγωγή αλλά νεοπλουτίστικης στον τρόπο σκέψης και τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά- ελληνικής οικογένειας. Μια οικογένεια εγκλωβισμένη στη μικροαστική της νοοτροπία, από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε τα νεότερα μέλη της. Και στην φροντισμένη θεατρική μεταφορά του έργου από την Ομάδα 90o C βλέπουμε τις καυτές συνέπειες αυτού του εγκλωβισμού, την οργή, το θυμό και τις εντάσεις που σχεδόν διαλύουν τον ιστό της, χωρίς όμως να αποτρέπουν την αναπαραγωγή της. Αυτό είναι τόσο το επίκαιρο όσο και το ιστορικό στοιχείο του έργου, που με πολύ απλά υλικά φωτίζει εκτυφλωτικά ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα που προσπαθεί μια ολόκληρη ζωή «να πιάσει την καλή». Ο Δημήτρης είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στα τετραγωνικά του διαμερίσματος που στεγάζει την οικογένειά του και μέσα στο οποίο ανακυκλώνει την κακότροπη συμπεριφορά του εξαντλώντας τις αντοχές των υπολοίπων. Έτσι, μια ωραία ημέρα, με αφορμή μια από τις ανεκδιήγητες εξάρσεις του, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και όλα θα ανατραπούν-εκτραπούν. Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού αντιμετωπίζει με τόλμη το θέμα στήνοντας την ιστορία σε ένα διώροφο διαμέρισμα με μικροσκοπικά δωμάτια-κελιά, παραπέμποντας ευθέως στο προάστιο του Κορυδαλλού-περιοχή δράσης, γνωστό από το σωφρονιστικό κατάστημα και το συμβολικό εγκλεισμό που επιφέρει στους αντιήρωες, οι οποίοι ερμηνεύονται ικανοποιητικά από το σύνολο των ηθοποιών.

*Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Βικτώρια της Αθήνας από την Ομάδα 90o C

by δημήτρης φοινίτσης

William Klein

Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου παρουσιάζει έως τις 6 Ιανουαρίου 2008 την έκθεση

William Klein

Διάσημα φωτογραφικά ενσταντανέ, αλλά και ένα -σχεδόν άγνωστο στη χώρα μας- πλούσιο κινηματογραφικό έργο, θα συνθέσουν το μεγάλο αφιέρωμα στον πολυτάλαντο αμερικανό σκηνοθέτη, φωτογράφο, γραφίστα και ζωγράφο William Klein που πραγματοποιεί το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αναπόσπαστο μέρος του κινηματογραφικού αφιερώματος αποτελεί η έκθεση την οποία συνδιοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Ο William Klein, γεννήθηκε το 1928 στην Αμερική σε μια οικογένεια ούγγρων μεταναστών. Άφησε τις ΗΠΑ σε ηλικία 18 ετών για να κάνει τη στρατιωτική του θητεία στην κατεχόμενη Γερμανία. Λίγο αργότερα βρίσκεται στο Παρίσι στο πλαίσιο ενός στρατιωτικού προγράμματος γάλλο-αμερικανικής φιλίας. Παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στη Σορβόννη και στο εργαστήριο του Fernand Léger. Μάλιστα, την δεύτερη ημέρα του στο Παρίσι γνωρίζει την μελλοντική γυναίκα του Ζαν, η οποία θα είναι και η βασική συνεργάτιδά του στις ταινίες του, έως τον θάνατό της το 2005.

Η καλλιτεχνική πορεία του Klein ξεκίνησε από την ζωγραφική, πολύ σύντομα όμως, τον κέρδισε το πάθος του για την φωτογραφία. Το 1954, ο Αλεξάντερ Λίμπερμαν, καλλιτεχνικός διευθυντής της Vogue την εποχή εκείνη, προσλαμβάνει τον Klein ως φωτογράφο μόδας. Με αμφιθυμία, αλλά και μια δόση ειρωνείας, ο Klein, ανατρέπει τις μέχρι τότε φωτογραφικές φόρμες που κυριαρχούσαν στον χώρο της μόδας. Εγκαταλείπει τα ντεφιλέ και τα στούντιο και βγάζει τα μοντέλα στους δρόμους απαθανατίζοντας θέματα της επικαιρότητας της εποχής. Οι φωτογραφίες του γίνονται διάσημες, το όνομά του κατοχυρώνει μια θέση ανάμεσα στους αναγνωρισμένους φωτογράφους παγκοσμίως, ωστόσο ο ίδιος ο Klein, επιθυμεί περισσότερα.

Η έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης θα αποτελείται από φωτογραφίες της Νέας Υόρκης (1954-55), του Τόκυο (1961), της Μόσχας (1959-60), της Ρώμης (1956 και 2005) του Παρισιού (από το 1957 μέχρι σήμερα), φωτογραφίες μόδας και των πολύχρωμων παρασκηνίων της από τα χρόνια της Vogue, αποσπάσματα των ταινιών Broadway by Light, Ralentis, και Contacts που θα προβάλλονται σε ειδικά διαμορφωμένο σημείο του μουσείου, ζωγραφικά έργα, αφίσες των ταινιών του, μακέτες βιβλίων και τα γνωστά του ζωγραφισμένα φωτογραφικά «κοντάκτ».

Για πρώτη φορά παγκοσμίως, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ο William Klein παρουσιάζει μια σειρά ανέκδοτων φωτογραφιών της Ελλάδας την οποία επισκέφθηκε το 1957 και το 1963.

by Μαρία Κενανίδου

παις Όπερα

Μετά την επιτυχία της περσινής πρώτης διοργάνωσης, η Όπερα Θεσσαλονίκης προγραμματίζει για το Μάιο του 2008 το 2ο Φεστιβάλ «παις Όπερα», το οποίο αυτήν τη χρονιά θα έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα

Διαγωνισμός δρώμενου: στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν μαθητές των τριών τελευταίων τάξεων του δημοτικού και της 1ης τάξης του γυμνασίου οι οποίοι θα παρουσιάσουν ένα δρώμενο με θεματική από την Όπερα μέγιστης διάρκειας 20 λεπτών (α’ βραβείο 1.000­, β’ βραβείο 700­, γ’ βραβείο 500­).

Διαγωνισμός παράστασης: μαθητές των τελευταίων τάξεων του δημοτικού σχολείου και του γυμνασίου θα διαγωνιστούν στην παρουσίαση μιας μουσικοθεατρικής παράστασης (όπερα ή μιούζικαλ) με θέμα της επιλογής τους (α’ βραβείο 2.000­, β’ βραβείο 1.500­, γ’ βραβείο 1.000­).

Διαγωνισμός μονωδίας: μονωδοί θα παρουσιάσουν δύο άριες της επιλογής τους. Στο διαγωνισμό μπορούν να λάβουν μέρος νέοι καλλιτέχνες ηλικίας έως 26 ετών (α’ βραβείο 1.500­, β’ βραβείο 1.000­, γ’ βραβείο 500­).

Διαγωνισμός σύνθεσης: με κοινό libretto, επιλογής της Όπερας Θεσσαλονίκης, και -κοινή για όλους- σύνθεση ορχηστρικού συνόλου και διανομής τραγουδιστών, έλληνες συνθέτες ηλικίας έως 40 ετών, θα συνθέσουν ένα μουσικοθεατρικό έργο μέγιστης διάρκειας 25 λεπτών. Οι έξι, οι οποίοι τελικώς θα επιλεγούν από ειδική επιτροπή, θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το έργο τους σε σκηνοθετημένη μορφή. Τελικοί κριτές, οι οποίοι θα αναδείξουν και τον νικητή, θα είναι -εκτός της κριτικής επιτροπής- τα ίδια τα παιδιά που θα παρακολουθήσουν την παράσταση (α’ βραβείο 4.000­, β’ βραβείο 3.000­, γ’ βραβείο 2.000­).

Διαγωνισμός σκηνοθεσίας: νέοι σκηνοθέτες έως 35 ετών, θα κληθούν να σκηνοθετήσουν το έργο ενός από τους διαγωνιζόμενους συνθέτες χρησιμοποιώντας τα ίδια σκηνικά και κοστούμια (α’ βραβείο 2.000­, β’ βραβείο 1.500­, γ’ βραβείο 1.000­).

Καταληκτικές ημερομηνίες δηλώσεων συμμετοχής:

Για το διαγωνισμό σύνθεσης: οι συνθέτες που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 2007. Ο κάθε συνθέτης θα παραλαμβάνει το κείμενο και την σύνθεση της ορχήστρας και της διανομής. Ως καταληκτική ημερομηνία αποστολής της σύνθεσης ορίζεται η 15η Μαρτίου 2008. Μετά τη λήξη της προθεσμίας θα επιλεγούν, από ειδική επιτροπή, τα έξι έργα που θα διαγωνιστούν.

Για τους διαγωνισμούς μονωδίας και σκηνοθεσίας: η 10η Ιανουαρίου 2008. Μετά τη λήξη της προθεσμίας οι σκηνοθέτες και οι μονωδοί θα κληθούν σε ακρόαση μέσω της οποίας θα προκύψουν οι διαγωνιζόμενοι στην τελική φάση.

Για τους διαγωνισμούς δρώμενου και παράστασης: η 31η Ιανουαρίου 2008. Μετά την λήξη της προθεσμίας θα ακολουθήσει η επιλογή των δρώμενων και των παραστάσεων που θα διαγωνιστούν στο Φεστιβάλ τον Μάιο του 2008. Μια αρχική μορφή της παρουσίασης θα πρέπει να είναι εφικτή ήδη από την 31η Ιανουαρίου ώστε να γίνει, από επιτροπή, η επιλογή των συμμετεχόντων. Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα: 2310 223646 και 2310 227504 καθώς και στην ιστοσελίδα της Όπερας, www.opera thessaloniki.gr.

Πολλοί είναι κι οι διαγωνισμοί εικαστικής δημιουργίας που ανακοινώνονται στην ιστοσελίδα της Νέας Γενιάς, οι οποίοι κυρίως αφορούν τους νεότερους καλλιτέχνες. Μερικοί από αυτούς ακολουθούν: 1. Νέοι μέχρι 30 ετών απ’ όλο τον κόσμο, καλούνται να στείλουν διαδικτυακά φωτογραφίες που αντανακλούν τις εμπειρίες τους σχετικά με την ανοχή και τη μισαλλοδοξία που υπάρχει στην Ευρώπη, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Όλοι Διαφορετικοί, Όλοι Ίσοι» του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η προθεσμία για την αποστολή φωτογραφιών λήγει στις 15 Δεκεμβρίου 2007. info: www.eurplace26.org.

2. Ευρωπαϊκό Βραβείο 2007 για την Ανάπτυξη της Νεολαίας: Η έκδοση του 2007 επικεντρώνεται στη βιώσιμη ανάπτυξη στην Αφρική. Νέοι 16-18 ετών, από τα 27 κράτη μέλη της Ε.Ε μπορούν να υποβάλλουν αφίσες ή παρουσιάσεις πολυμέσων με ένα από τα παρακάτω θέματα: νερό και ενέργεια, κλιματική αλλαγή και βιώσιμος τουρισμός. Όλα τα έργα πρέπει να αποτελούνται από δύο μέρη: ένα σύντομο μήνυμα και ένα καλλιτεχνικό έργο με τη μορφή φωτογραφίας, αφίσας ή παρουσίασης πολυμέσων. Όλα τα έργα που θα υποβληθούν, πρέπει να συνδέονται με ένα σχολείο. Η προθεσμία υποβολής των έργων λήγει στις 6 Ιανουαρίου 2008. info: www. dyp2007.org.

3. Νέοι 15-20 ετών απ’ όλο τον κόσμο, καλούνται να υποβάλλουν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με θέμα τη ραγδαία αλλαγή του τοπίου της Γης. Η φωτογραφία θα πρέπει να αποτελεί προσωπική τους μαρτυρία -θετική ή αρνητική- και να απεικονίζει ένα από τα δέκα θέματα του Διεθνούς Έτους για τον Πλανήτη Γη. Η προθεσμία για την υποβολή των φωτογραφιών λήγει στις 31 Ιανουαρίου 2008. info: www.unesco.org/science/ photo_contest_entry_details. Shtml

by αθηνά τσακαλίδου

Γρίφος - Παιδικό πάρτυ

Βρέθηκα σε ένα παιδικό πάρτι και μίλησα με παιδάκια που πήγαν το καλοκαίρι που πέρασε κατασκήνωση. Mπορείτε να βρείτε πόσων ετών είναι, πόσα μπάνια έκαναν και πόσες μέρες έμειναν στην κατασκήνωση;

• Η Άννα που είναι το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά, δεν έκανε 13 μπάνια. Τόσα μπάνια έκανε το παιδί που έμεινε τις περισσότερες μέρες στην κατασκήνωση • Ο Άγγελος δεν είναι 11 ετών. Το 11χρονο παιδί δεν έμεινε 14 μέρες στην κατασκήνωση • Τα λιγότερα μπάνια τα έκανε το μικρότερο παιδί. Ο Βασίλης έχει κάνει τα περισσότερα μπάνια • Η Ερατώ ήταν κατασκήνωση για 13 ημέρες • Η Χλόη έκατσε μια μέρα λιγότερο στην κατασκήνωση από ότι το παιδί που έκανε 11 μπάνια • Το 9χρονο παιδί πήγε κατασκήνωση για 16 ημέρες

Στείλτε τις λύσεις με fax (2310 288270) ή με e-mail (ki@citymedia.gr) και κερδίστε πλούσια δώρα! Δεκτές γίνονται οι απαντήσεις που αποστέλλονται σε 2 εβδομάδες από την κυκλοφορία του τεύχους. Για το σημερινό γρίφο απαντήστε έως την Πέμπτη 6/12

by χάιντι