Τι πραγματεύεται το έργο «Ανάσα ζωής»; Ο τίτλος τα λέει όλα. Είναι μια ανάσα ζωής. Είναι άνθρωποι που έχουν φτάσει σε μια ηλικία που πλέον δεν υπάρχει μέλλον, μόνο παρελθόν. Όπως κι εγώ στην ηλικία που είμαι, είναι δύσκολο να πιστεύω ότι υπάρχει αύριο· για εμένα υπάρχει μόνο το χθες. Και γι’ αυτό αγαπάω τόσο πολύ τη δουλειά μου για το θέατρο, επειδή μου επιτρέπει να πιστεύω ότι υπάρχει αύριο. Λοιπόν εδώ βλέπουμε δυο γυναίκες. Η μία μοιραζόταν το σύζυγό της είκοσι χρόνια κι η άλλη ήταν η ερωμένη του. Τις άφησε και τις δύο και είναι τώρα στην Αμερική με κάποια μικρή για την οποία είπε: «Δεν την έχω πηδήξει. Θα πάω στην Αμερική, θα ζήσω μαζί της και μετά θα την πηδήξω». Βλέπουμε δηλαδή έναν άντρα που αφήνει τις δύο αυτές γυναίκες που μπορεί να ήταν μάνες του και πάει να βρει μία άλλη μάνα, που θα την κάνει πρώτα γυναίκα του. Έτσι η σύζυγος πάει να βρει την ερωμένη. Βάζει το δαχτυλάκι της στο κουδούνι και το χτυπάει. Η άλλη δεν την περιμένει, δεν ξέρει ότι θα δεχτεί αυτήν την επίσκεψη. Το έργο θέλει να δείξει ότι αυτές οι δυο γυναίκες ούτε μισούνται ούτε αγαπιούνται, αλλά ότι τους λείπει ο «γιος» τους. Αυτός ο άντρας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας γιος για αυτές. Μια γυναίκα μπορεί να λέει ότι έχει δύο γιους, ενώ ένας άντρας δεν μπορεί να έχει δύο μάνες.
Πόσο διαφορετικές είναι οι δύο αυτές γυναίκες; Η ερωμένη είναι γύρω στα 70 της, και οι δύο τους είναι γύρω στα 70, η οποία ήταν πάρα πολύ δραστήρια το ’60 με τις διαδηλώσεις και με τα πολιτικά, με μια αντρική αντίληψη για τη ζωή. Η άλλη είναι αυτό που εμείς νομίζουμε ότι είναι μια γυναίκα. Δηλαδή έμενε σπίτι, δούλευε, καθάριζε, πρόσεχε τον άντρα της. Όταν όμως «συνδέονται» αυτές οι γυναίκες, βλέπουμε ότι αποτελούν το δεξί και το αριστερό χέρι από το ίδιο κορμί.
Ποια είναι η πιο δυνατή σκηνή στην παράσταση; Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις μία σκηνή. Το όλο έργο είναι συγκλονιστικό. Το γεγονός ότι η σύζυγος δεν βρήκε ποτέ το θάρρος ή τη δικαιολογία μέσα σε 20 χρόνια να βρει την ερωμένη και τη βρίσκει τη στιγμή που τις έχει εγκαταλείψει και τις δύο ο άντρας είναι φοβερό. Και τότε μαθαίνει για πρώτη φορά ότι ήταν με την ερωμένη πριν γνωρίσει τη σύζυγo. Και οι δύο νομίζανε ότι ο άντρας απατούσε τη γυναίκα του. Επίσης, το έργο κάνει αναφορά στα χρόνια των διαδηλώσεων. Την έζησα αυτήν την εποχή και την ξέρω πολύ καλά.
Γιατί επιλέξατε τις Αλεξάνδρα Λαδικού και Μαρία Σκούντζου; Για μένα η Σκούντζου είναι μια γυναίκα που έχει γίνει πάρα πολύ δύσκολος άνθρωπος. Κά-που, εάν το πράγμα δεν πάει όπως θέ-λει, δεν το αφήνει. Θα το δουλέψει, θα το χτυπήσει κάτω να μαλακώσει. Είναι πράγματα όμως που δεν μαλακώνουν, αγριεύουν. Της Λαδικού πάντα της είχα αδυναμία. Της είχα δώσει ένα βουβό ρόλο κάποτε και τον έκανε με τέτοια ευχαρίστηση! Έχει κάτι αγορίστικο η Λαδικού. Δεν είναι εκείνο το φτηνό θηλυκό -στο θέατρο ιδίως όπου βάζουμε φω-τάκια «Είμαι γυναίκα. Α, α,α με θέλεις, σε θέλω». H Λαδικού είναι φιλαράκι. Βγαίνεις έξω και εάν δεν έχεις λεφτά θα πληρώσει αυτή για το φαγητό. Δεν είναι το ίδιο με την Σκούντζου. Ακόμη λέω κυρία Σκούντζου όταν της μιλάω, γιατί δεν μου έρχεται να πω Μαρία. Για να επανέλθω, τις επέλεξα με το αίσθημα που θα είχα εάν ήμουν κοινό και έβλεπα το έργο.
Βλέπουμε μόνο δύο ηθοποιούς πάνω στη σκηνή. Ποιες είναι οι δυσκολίες σε τέτοιου είδους παραστάσεις; Δεν υπάρχει καμία δυσκολία εάν στο έργο σε κάθε σκηνή ανακαλύπτεις και κάτι άλλο. Πρέπει να είναι κάτι που να δικαιολογεί την παρουσία του κάθε ηθοποιού, αλλιώς κουράζει, γίνεται επιθεωρησιακό, όπως στην επιθεώρηση που κάνουνε ένα σκετς. Εδώ βλέπουμε 12 ώρες από τη ζωή των γυναικών και σε αυτές τις 12 ώρες κάθε φορά βλέπεις κάτι καινούργιο. Βλέπεις από μια κλειδαρότρυπα τη ζωή κάποιου άλλου, που σε ενδιαφέρει η ζωή του. Η δυσκολία του έργου είναι περισσότερο για τις δύο ηθοποιούς. Πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, όχι στον άλλον. Κάπου τα χρόνια, δεν ξέρω… Πάντως είναι δύσκολο για μια γυναίκα ηθοποιό να μην θυμάται αυτό που μπορούσε να κάνει τότε και να μην το συγκρίνει με το τώρα…
Για πόσο καιρό προετοιμάζατε την παράσταση; Κάπου τρεις μήνες τώρα. Είχε τα πάνω κάτω η προετοιμασία. Είναι σαν ένα μαγείρεμα: ανησυχείς ότι το πράγμα μαγειρεύεται και ξαφνικά σκέφτεσαι ότι εάν το αφήσεις λίγο περισσότερο θα καεί. Κι όμως, εάν πάρεις μια κουτάλα και το ανακατεύεις δεν καίγεται. Θα καεί μόνον εάν περιμένεις να κάνει μόνο του κάτι που θα έπρεπε να κάνεις εσύ. Είχαμε και καυγάδες, ιδίως με την Σκούντζου. Μου θυμίζει πολύ τη μητέρα μου η Σκούντζου. Έχει κάποιο αντρικό στοιχείο που θα ήθελε να το πετάξει αλλά δεν γίνεται. Έχει γίνει συνήθεια πλέον.
Η κα Λαδικού τότε τι σας θυμίζει; Την αδελφή που δεν είχα ποτέ μου. Κι όταν δεν παίζει σε ένα έργο η Λαδικού, έρχεται, βλέπει πρόβες.
Κάθε καλλιτέχνης θέλει το κοινό να τον καταλαβαίνει. Θεωρείτε ότι το κοινό σας έχει καταλάβει; Πρέπει να με έχει καταλάβει επειδή όλα ήταν επιτυχίες (γέλια). Όταν μου πρότειναν να κάνουμε την παράσταση στο Μικρό Θέατρο είπα: «Γιατί, όχι;». Έχω κάνει στο Μικρό Θέατρο «Το χορό του θανάτου» με την Φιλαρέτη Κομνηνού που παίχτηκε δύο σεζόν. Και όλοι μου λέγανε: «Είσαι στα καλά σου; Θα κάνεις ‘’Το χορό του θανάτου’’ στο μικρό θεατράκι;». Κι εγώ τους είπα: «Γιατί; Εάν το κάνεις στο μεγάλο θα είναι παλιό έργο. Κάνοντάς το στο μικρό όμως γίνεται καινούργιο. Όπως κι εσύ τώρα με το μικρόφωνο. Εάν ήσουν μακριά από εμένα δεν θα μπορούσα να σου λέω τα πράγματα που σου λέω. Τώρα είμαστε κοντά και βλέπω ότι με ακούς. Ενώ αν ήσουν μακριά δεν ξέρω εάν με ακούς ή κάνεις ότι με ακούς.
Νιώθετε πλήρης καλλιτεχνικά; Όταν με ρωτάνε πώς αισθάνομαι, απαντάω ότι προσπαθώ. Αφού προσπαθώ υπάρχω. Μπορώ ακόμη να βλέπω το έργο σαν διακοπές από τη ζωή. Πρώτη φορά το λέω αυτό, χμ... (γέλια).
info: «Ανάσα Ζωής» του Ντέιβιντ Χέαρ σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (βλέπε θέατρα)
by αθηνά τσακαλίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου