Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Άγγελος Παπαδημητρίου



Μια επίκαιρη κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με πρόσωπα «αρ-χαία» και με τίτλο «Μια Κωμωδία», που δεν στερείται όμως κοινωνικών μηνυμάτων θα παίζεται στη Μονή Λαζαριστών. Μια παράσταση με 40 άτομα επί σκηνής, με πλήθος κουστουμιών, σκηνικών και συχνές εναλλαγές φωτισμών, όπου κυριαρχούν το τραγούδι κι ο χορός

Τι θα δούμε στη σκηνή της Μονής Λαζαριστών; Θα δούμε το τελευταίο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που λέγεται «Μια Κωμωδία» και αναφέρεται σε μια διαχρονική ιστορία της διαφθοράς, πώς δηλαδή ο άνθρωπος σιγά σιγά διαφθείρεται και οδηγείται προς τη θεοποίηση του χρήματος. Και για να το δείξει αυτό ο Καμπανέλλης το φτάνει στην πιο ακραία του μορφή, δηλαδή φτάνει η διαφθορά στον Άδη. Ο Άδης είναι ένας παραμυθένιος χώρος που τον διοικεί ο Πλούτωνας μέσα στο όνειρο, μέσα στις νεράιδες και στα ξωτικά και λέει ο Πλούτωνας ότι: «Το χρήμα εδώ δεν έχει καμία σχέση. Είμαστε όλοι εχθροί του χρήματος. Οι προσωπικές μας αναμνήσεις είναι αυτές που έχουν σημασία». Αλλά κάνει το λάθος να δώσει προτεραιότητα στους ανθρώπους κάποιου οικονομικού επιπέδου, στον «καλό» κόσμο και αυτοί μπαίνουν μέσα στον Άδη όταν αυτός λείπει για διακοπές και κάνουν τον Κάτω κόσμο ακριβώς ίδιο με τον Επάνω κόσμο. Και επιστρέφοντας ο Πλούτωνας δίνει μια λύση, αλλά αυτό να μην σας το πω, θα το δείτε στο έργο. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για τη διαφθορά τη σημερινή, τη λατρεία του χρήματος, ότι αυτή η μανία των τεχνοκρατών έχει διεισδύσει ακόμη και στο χώρο των νεκρών.

Ποιοι είναι οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται στο έργο; Οι χαρακτήρες που βλέπετε είναι στερεότυποι, της αρχαίας κωμωδίας και τραγωδίας, όπως είναι ο Ηρακλής, η Περσεφόνη, ο Πλούτων, ο Αιακός, ο Μίνωας, ο Κέρβερος, ο Μενέλαος, αλλά ταυτοχρόνως έχουμε και μια σύγχρονη μορφή. Δηλαδή είναι δισυπόστατοι. Είναι και τα αγάλματα που φανταζόμαστε, αλλά είναι και άνθρωποι. Ουσιαστικά είναι μια σύγχρονη κωμωδία, νομίζω ο Καμπανέλλης αυτό έκανε πάντοτε. Έχω παίξει και στο «Οδυσσέα, γύρισε σπίτι» που παιζόταν στο Βασιλικό Θέατρο πριν από μερικά χρόνια και πάντα ο Καμπανέλλης με βάση και αφετηρία την αρχαία μυθολογία και ιστορία γράφει έργα τα οποία ενώνονται με το σήμερα.

Από ποιους αποτελείται το μουσικό-χορευτικό αυτό πολυθέαμα; Είναι ένας ασύλληπτος θίασος που στην Αθήνα, δηλαδή σε θέατρο ελεύθερο, αυτό το πράγμα δεν γίνεται με τίποτα. Αυτά μπορεί να τα προσφέρει μόνο ένα Κρατικό Θέατρο. Και ακριβώς γι’ αυτό κι εγώ είμαι εδώ. Ο πλούτος είναι αφάνταστος. Είμαστε 40 άτομα επί σκηνής. Υπάρχουν χορευτές -ένα μπαλέτο εξαιρετικό- ηθοποιοί, οι οποίοι είναι και τραγουδιστές, μια ζωντανή νεανική ορχήστρα και δένουμε μεταξύ μας επειδή είμαστε ενταγμένοι σε μια υπόθεση. Υπάρχει μια «ένωση» χάρη στον Γιώργο Ρε-μούνδο, τον σκηνοθέτη, αυτόν τον ιστορικό καλλιτέχνη και τον Χάρη Μανταφούνη τον χορογράφο, που τα συνδέουν αυτά τα πράγματα. Όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν κι παίζουν. Δηλαδή σε αυτό το έργο παίζουν καλλίφωνοι άνθρωποι. Ο Χάρης Μανταφούνης που το είδε και του έχω εμπιστοσύνη, επειδή έχει δει πολλά πράγματα, είπε ότι είναι το ωραιότερο μιούζικαλ που έχει δει ποτέ, ελληνικό, δηλαδή το πιο άρτιο. Ίσως να ακουστεί υπερβολή αυτό αλλά πιθανόν να είναι κι έτσι.

Ποιος είναι ο κίνδυνος που εμπεριέχει η συγκεκριμένη παράσταση; Μήπως λόγω του τοπικού χαρακτήρα της παράστασης δεν φανεί το μεγαλείο της. Έχουμε μάθει τα μεγάλα γεγονότα να τα συνδέουμε με τις μεγάλες πόλεις και μητροπόλεις.

Ποιο ρόλο ερμηνεύετε; Ο ρόλος μου είναι ο βασικός ρόλος του έργου, είμαι ο Πλούτων. Έπρεπε να δώσω μια οντότητα σε αυτόν τον ήρωα. Γιατί είναι ένας μεγάλος άνθρωπος που κυνηγάει τις πιτσιρίκες, εξ ου κι έχει «πάρει» την Περσεφόνη. Έπρεπε να του δώσω μια απόκοσμη εικόνα. Γι’ αυτό και έκανα και τα μαλλιά μου άσπρα. Έκανα τη θυσία, ας τα χάσω, δεν με νοιάζει (γέλια), ήταν τόση η χαρά μου που θα ερμηνεύσω αυτό το ρόλο που έκανα αυτά τα ντεκαπάζ τα φοβερά. Δεν φτάνει όμως αυτό. Είναι ο ήχος, η υποστήριξη από μικροφωνικές εγκαταστάσεις, ώστε να βγαίνει η φωνή μυστηριακή, τα κουστούμια και η απλότητα -θα έλεγα- που χρειάστηκαν για να συμπληρωθεί αυτό το πορτραίτο.

Τι χαρακτηρίζει τη σκηνοθεσία; Ο Γιώργος Ρεμούνδος είναι ένας άνθρωπος που ξέρει βαθιά το θέατρο και δίνει προτεραιότητα στη χαρά. Εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να εξαφανιστεί η χαρά ποτέ από την τέχνη, επειδή έχω ένα πάτημα όπως ξέρετε στα εικαστικά. Οπότε πιστεύω -και το συμπεραίνω από δύο πόλους- ότι όταν εξαφανιστεί η χαρά από την τέχνη, η τέχνη γίνεται δηλητήριο. Ο Ρεμούνδος το ξέρει πολύ καλά αυτό και στα πιο σοβαρά ακόμα κομμάτια της παράστασης, βάζει δόσεις χιούμορ. Μη φανταστείτε ότι θα είναι μια ξεκαρδιστική ιστορία. Αφήνει μια γεύση γλυκόπικρη. Δεν είναι δηλαδή αυτό το ξέφρενο πανηγύρι. Υπάρχει σοβαρότητα κάτω από όλα αυτά. Είναι μια σοβαρή κωμωδία αυτή. Στο τέλος όμως βγαίνει ένα λυτρωτικό μήνυμα. Πάντα είναι αισιόδοξος ο Ιάκωβος Καμπανέλλης.

Τι απαιτήσεις είχε η παράσταση όσον αφορά στην προετοιμασία της; Είχε απαιτήσεις όσον αφορά στη φυσική μας κατάσταση, επειδή πηγαίνουμε πάνω-κάτω, όπως και απαιτήσεις φωνητικές και σίγουρα απαιτεί εγρήγορση από τους ηθοποιούς. Δηλαδή, επειδή μπαίνουμε και βγαίνουμε από τη σκηνή πρέπει να μη ξεχαστούμε και να αποδίδουμε το ρόλο όπως και πριν.

Έχει ξανανέβει το συγκεκριμένο έργο; Ναι, αυτή είναι η δεύτερη φορά που παίζεται. Την πρώτη φορά ανέβηκε στο Ηρώδειο από το Ανοιχτό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

Το γεγονός ότι δεν παίζουν ηθοποιοί που να είναι γνωστοί στο κοινό από την τηλεόραση πιστεύετε ότι θα επηρεάσει την προσέλευση; Πιστεύω ότι πλέον στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σταρ.

Ισχύει αυτό που λένε αρκετοί καλλιτέχνες ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι πιο απαιτητικό; Όχι. Πιστεύω ότι πλέον το κοινό δεν διαφέρει. Παλαιότερα μιλούσαμε για το κοινό της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας κτλ. Αλλά πλέον δεν εντοπίζω διαφορές.

info: «Μια Κωμωδία» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών


by αθηνά τσακαλίδου

Δεν υπάρχουν σχόλια: