Ας μιλήσουμε για τις ταινίες. Για όσες είδαμε μέχρι στιγμής, Τρίτη 20 Νοεμβρίου στο φεστιβάλ κινηματογράφου. Κι ένα πρώτο σχόλιο αποτίμησης για το τι μας έκανε ή τι δεν μας έκανε εντύπωση σε αυτές. Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τις ταινίες της φετινής 48ης διοργάνωσης
«My blueberry nights»: Ο Γουονγκ Καρ Γουάι σε ένα εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης. Η Ελίζαμπεθ μετά από το χωρισμό της αναζητά τον εαυτό της. Ταξιδεύει στην Αμερική, ανακαλύπτει ανθρώπους σε συναισθηματική σήψη, κοιτάζει τη δική της ζωή κι επιστρέφει έτοιμη για μια νέα αρχή. Οι εικόνες του Καρ Γουάι συγκινούν, μιλούν στην ψυχή. Ο σκηνοθέτης από το Χονγκ Κονγκ, γυρίζει μια ταινία στην Αμερική χωρίς να χάνει την ευαισθησία του. Ένας κινηματογράφος διεισδυτικός, τρυφερός, όμορφος, και κυρίως, ένας κινηματογράφος βαθιών συναισθημάτων. (Ταινία Έναρξης)
«Βάσερμιλ»: Ο ισραηλινός Μουσόν Σαλμονά, αφηγείται την ιστορία τριών εφήβων που ζουν στην ίδια γειτονιά. Μια ματιά στο σύγχρονο Ισραήλ από τη μεριά των απλών ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τα καθημερινά προβλήματα. Αρκετά καλή δουλειά που κέντρισε το ενδιαφέρον μας. (Διεθνές Διαγωνιστικό)
«Ταγκό στην άσφαλτο»: Μια εξαιρετική γλυκόπικρη κωμωδία του ρουμάνου Νάε Καρανφίλ. Μια ομάδα από όμορφες κοπέλες ξεκινούν ένα ταξίδι προς το όνειρο. Προορισμός το Παρίσι για να δουλέψουν σε καμπαρέ. Μόνο που μια απ’ αυτές, είναι παντρεμένη κι ο άντρας της, ο Αντρλέι, δε σκοπεύει να την αφήσει εύκολα να φύγει. Ένα θαυμάσιο road movie, κωμικό, δραματικό, συγκινητικό που κοιτάζει με κριτικό μάτι τη μετά-Τσαουσέσκου Ρουμανία. (Ματιές στα Βαλκάνια)
«Ο ψευτο-ταξιτζής»: Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Ζος Σολ, από την Ισπανία. Ένας άνδρας συλλαμβάνεται επειδή κλέβει ταξί, δουλεύει και στη συνέχει τα παρατάει σε άριστη κατάσταση, αφήνοντας και ένα ποσό από τα κέρδη του. Ο ίδιος θεωρεί πως δεν κάνει κάτι κακό, δεν κλέβει, απλά χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο κάποιου άλλου για να δουλέψει. Τον παρακολουθούμε να αφηγείται και να ζει σε ένα κοινόβιο στη Βαρκελώνη σε μια ταινία στην οποία το πολιτικό της στίγμα είναι κάτι περισσότερο από εμφανές. (Νέος Ισπανικός Κινηματογράφος)
«Έλλη»: Γερμανική συμμετοχή του συμπατριώτη μας Αθανάσιου Καρανικόλα με θέμα μια οικογένεια ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία και κεντρικό χαρακτήρα μια γυναίκα η οποία φαίνεται απομακρυσμένη από όλα και θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Καλογυρισμένη ταινία, αλλά αρκετά αδύναμη σεναριακά. (Διεθνές Διαγωνιστικό)
«Τετάρτη, Πέμπτη πρωί»: Ο Γκζέγκος Πάτσεκ αφηγείται τη γνωριμία δυο νέων στη σύγχρονη Βαρσοβία. Δυο νέων ατίθασων κι ονειροπόλων μέσα από την περιπλάνηση των οποίων ο πολωνός σκηνοθέτης αναζητά τον τρόπο με τον οποίο αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι. Καλός ρυθμός σε μια εξόχως ενδιαφέρουσα ταινία. (Διεθνές Διαγωνιστικό)
«Η άκρη του ουρανού»: Του Φατίχ Ακίν, ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ευρωπαίους σκηνοθέτες. Ο Νεζάτ ζει στη Γερμανία και καταλήγει στην Τουρκία να αναζητά την κόρη της Γετέρ, της πόρνης που συγκατοικούσε με τον πατέρα του ο οποίος τη σκότωσε. Μόνο που η κοπέλα βρίσκεται ήδη στη Γερμανία, κυνηγημένη από τις αρχές της χώρας της για την πολιτική της δράση. Μια σειρά συμπτώσεων δεν αφήνει τους ανθρώπους να συναντηθούν. Ο Ακίν, στην κυριολεξία, κεντάει. Κάνει μια ταινία που εντυπωσιάζει με την ευφυΐα αλλά και την απλότητά της, μια ταινία που έχει άποψη, όπως και οι προηγούμενες, και βασίζεται σε ένα πολύ καλό σενάριο και μια προσεγμένη, μέχρι πα-ραμικρής λεπτομέρειας, σκηνοθεσία. (Ματιές στα Βαλκάνια)
«Κούκλες»: Η Τσέχα Κάριν Μπαμπίνσκα σκηνοθετεί μια ταινία αναζήτησης και ενηλικίωσης, ένα road movie με πρωταγωνίστριες τρία κορίτσια που φεύγουν κρυφά για δουλειά στην Ολλανδία. Δεν φτάνουν ποτέ αλλά ο δρόμος μέχρι τα σύνορα και η επιστροφή,τις έχει κάνει τελείως διαφορετικές. Συμπαθής ταινία και τίποτε περισσότερο. (Διεθνές Διαγωνιστικό)
«Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση»: Ο Νίκος Αλευράς σε μια ακόμη «αιρετική» ταινία. Με χιούμορ και πάντα προκλητικός, προσεγγίζει το ζήτημα του ερώτα, του σεξ και της αγάπης σε μια ταινία όπου, αν μη τι άλλο, δεν πλήττει κα-νείς. Χαλαρή σκηνοθεσία, όπως άλλωστε, χαλαρός είναι κι ο έρωτας στην εποχή μας. Λέει αλήθειες η ταινία και είναι διασκεδαστικότατη, αρκεί να μην την πάρει κανείς στα σοβαρά. (Digital Wave)
«Ορφανά»: Η αμερικανίδα Ράι Ρούσαο-Γιανγκ, μας αφηγείται την ιστορία δύο αποξενωμένων αδελφών, της Ρόζι και της Σόνιας. Το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν τους και δυσκολεύει την προσέγγισή τους για να ανακαλύψουν τελικά, πως είναι δυο ξένες. Αρκετά καλές ερμηνείες σε μια, κατά τα άλλα, όχι πρωτότυπη, αν και ενδιαφέρουσα ταινία. (Διεθνές Διαγωνιστικό)
«Η στιγμή σου»: Ο Χονάς Κουαρόν από το Μεξικό, χρησιμοποιώντας συνεχόμενες φωτογραφίες αλλά με κανονικούς διαλόγους από πίσω, κάνει την καλύτερη, κατά την άποψή μου, ταινία μέχρι αυτήν τη στιγμή (Τρίτη) στο διαγωνιστικό τμήμα. Μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε έναν 14χρονο μεξικάνο και μια μεγαλύτερή του κοπέλα από τη Νέα Υόρκη. Όμορφη ταινία με απέριττη σκηνοθεσία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. (Διεθνές Διαγωνιστικό)
«Κορόιδο εν τάξει»: Η ιστορία δημιουργίας μιας ταινίας, από τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Μάλλον κάνει πλάκα ο σκηνοθέτης, διαφορετικά δεν εξηγείται η ύπαρξη της ταινίας. Χοντράδες, πλακίτσες, ανεκδοτάκια, εξυπνακισμοί κλπ. Είπαμε να κάνουμε καλτ κινηματογράφο αλλά εδώ πλέον μιλάμε για κάτι άλλο. Μπορεί να μην έχω χιούμορ, μπορεί να είμαι κρυόκωλος, αλλά αυτό δεν έμοιαζε και πολύ με σινεμά. Συν οι αντιδραστικές ατάκες πως δεν παίρνεις λεφτά από το Κέντρο Κινηματογράφου εάν δεν είσαι αριστερός, σοσιαλιστής, μασόνος , εβραίος. Άντε γεια… (Ελληνικό Πανόραμα)
by στράτος κερσανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου